Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Ρεπορτάζ: Γιώργος Μαντάς
Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη,
αλλά… μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια.
Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους; Και με τι «κόστος» για τον καθένα από τους 12;
Η A PRIORI παρουσιάζει για 3η χρονιά, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες της έβδομης τέχνης και μεταφέρει τους
«12 Angry Men» σε μια «θεατρική» αίθουσα ενόρκων.
Το Label News αφού παρακολούθησε την παράσταση μίλησε με τους συντελεστές του έργου και μας είπαν τις απόψεις τους:
Τι θέλεις να περάσεις μέσα από την παράσταση;
Κωνσταντίνα Νικολαΐδη: Ουσιαστικά μέσα από την παράσταση περνάμε την αξία μιας δεύτερης ευκαιρίας που είναι πάνω από πολλά πράγματα. Δηλαδή ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, οι διαφορετικές απόψεις που επικρατούν, ουσιαστικά ακολουθούν την δεύτερη ευκαιρία που αξίζει ο κάθε άνθρωπος. Πρώτα πρέπει σαν άνθρωπος να ετοιμαστείς να συγχωρέσεις τον διπλανό σου και να πεις πάμε λίγο να το ξαναδούμε το θέμα, να το ξανασκεφτούμε, να το αναλύσουμε. Να δούμε που έχουμε κάνει λάθος και εσύ και εγώ και μετά να προχωρήσουμε οπότε ουσιαστικά είναι ένα έργο που δεν αφορά μόνο την Αμερική του ’57 ή την θανατική ποινή. Βέβαια καλώς θίγεται το θέμα της γιατί συζητιέται η επαναφορά της σε πολλές χώρες. Αλλά από την άλλη η ουσία είναι το κατά πόσο εύκολα κρίνουμε τους άλλους που δεν θα έπρεπε.
Σε κάθε παράσταση χρησιμοποιείτε διαφορετικό σκηνοθετικό τρόπο για να αναδείξετε κάποια πράγματα;
Κωνσταντίνα Νικολαΐδη: Και ναι και όχι. Ουσιαστικά ένας βασικός γνώμονας είναι όπως είχε πει και ο Πήτερ Μπρουκ πως η απλότητα δεν είναι σκηνοθετικό στυλ αλλά κοινή λογική. Και εγώ πάντα το έχω αυτό στο μυαλό μου, ότι η απλότητα πρέπει και οφείλει να αναδεικνύεται. Οπότε και σκηνοθετικά και σκηνογραφικά και υποκριτικά. Είναι ένα στοιχείο που όλες οι παραστάσεις το έχουνε, μετά αλλάζουν τα γύρω γύρω.
Παίρνετε ρίσκα στην σκηνοθεσία;
Κωνσταντίνα Νικολαΐδη: Εξαρτάται που θα με οδηγήσει το κάθε έργο, η κάθε συνθήκη, οι ηθοποιοί. Όλο αυτό γεννιέται εκείνη την ώρα, ποτέ δεν το έχεις κανονίσει από πριν.
Η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο σε μία παράσταση;
Γιώργος Περού: Θεωρώ ότι η μουσική είναι ένα κείμενο μέσα στο κείμενο. Βέβαια πολλές παραστάσεις το μόνο που χρειάζονται είναι μουσική επιμέλεια και όχι πρωτότυπη μουσική. Πολλές φορές αυτά τα πράγματα που μπορεί να πει η μουσική δεν μπορούν να τα πουν άλλες μορφές τέχνης.
Είχες κάποια πηγή έμπνευσης για να επιλέξεις την συγκεκριμένη μουσική για το έργο;
Γιώργος Περού: Κατ’ αρχήν το έργο είναι έμπνευση από μόνο του. Όταν το διάβασα ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένος. Αυτή είναι η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο και είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχει βγει και σε δίσκο. Η μουσική είναι θέματα από τραγούδια μου. Το βασικό θέμα το πήρα από ένα παλιότερο τραγούδι μου που είχα κυκλοφορήσει το οποίο λέγεται «2 κόσμοι». Επειδή είναι η πρώτη μου φορά που έγραψα ορχηστρική μουσική, χρησιμοποίησα θέματα ήδη εμπνευσμένα από τραγούδια. Είμαι πολύ τυχερός γιατί θεωρώ ότι ταιριάζουν με την παράσταση.
Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση.
Απόλλων Μπόλλας: Πρόκειται για ένα παιδί το οποίο είναι μαύρο(μιλάμε για την Αμερική του 1957) και τίθεται το θέμα εάν το παιδί είναι ένοχο ή αν είναι αθώο για κάποιο έγκλημα που διαπράχθηκε. Εάν το παιδί είναι αθώο ελευθερώνεται, αν όχι μπαίνει στην ηλεκτρική καρέκλα. Στην ουσία το έργο έχει να κάνει με την δεύτερη ευκαιρία, ότι όλοι δικαιούμαστε μια δεύτερη ευκαιρία.
Ποιο βασικό στοιχείο περνάει κατά την γνώμη σου η παράσταση στον θεατή;
Απόλλων Μπόλλας: Δίνεται δεύτερη ευκαιρία. Μπορείς να διαβάσεις πληθώρα πραγμάτων. Επί της ουσίας αυτό είναι.
Περικλής Λιανός: Περνάει πολλά. Περνάει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν προκαταλήψεις. Ότι δεν μπορούμε επιπόλαια να αντιμετωπίζουμε τίποτα. Ότι πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Και θα μιλήσω με λόγια που λέει ο δικός μου ρόλος ότι «Σε μια δημοκρατία πρέπει να έχουμε ευθύνη, να είμαστε υπεύθυνα άτομα».
Αυγουστίνος Κούμουλος: Το ότι δεν είναι καλό να αποφασίζουμε εύκολα και ελαφρά την καρδία. Πάντα υπάρχουν στοιχεία που μπορεί με μια πρώτη σκέψη να μας ξεφεύγουν. Είναι καλό με ηρεμία να σκεφτόμαστε ποιες είναι οι παράμετροι που υπάρχουν σε κάθε υπόθεση, οπότε να βγάζουμε μια ώριμη απόφαση και να’ μαστε σίγουροι. Πόσο μάλλον όταν αφορά τη ζωή ενός ανθρώπου.
Χάρης Μαυρουδής: Δεν είναι ένα, είναι πολλά τα μηνύματα. Και αυτή είναι και η μαγεία αυτού του έργου και η διαχρονικότητα του. Νομίζω ότι ένα από αυτά είναι η ευθύνη που πρέπει να έχουμε στις αποφάσεις μας, στη στάση μας. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την ξενοφοβία, με τον να μην είμαστε ρατσιστές, να βρίσκουμε την δύναμη να σηκώνουμε ανάστημα. Έχει να κάνει με πολλά ζητήματα.
Παντελής Παπαδόπουλος: Ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, να είμαστε αληθινοί, να κρίνουμε βάση των γεγονότων και όχι μέσα από την προκατάληψη μας.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Αυτό το έργο έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί δεν περνάει μόνο ένα μήνυμα. Το βασικό είναι η δεύτερη ευκαιρία και το δικαίωμα πάνω σε αυτήν. Μέσα από τους ενόρκους βλέπεις την καθημερινότητα σου, τη ζωή σου. Βλέπεις ανθρώπους, αναγνωρίζεις γείτονες σου, συγγενείς σου, τον εαυτό σου. Ίσως το δικό μου προσωπικό μήνυμα είναι πως σε βάζει σε μια διαδικασία να κρίνεις τον εαυτό σου.
Βασίλης Παλαιολόγος: Δεν είναι ένα, είναι πολλά. Από το τι μπορείς να συναντήσεις σε μικρόκοσμο και κατ’ επέκταση σε όλη την κοινωνία όσον αφορά τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Την στάση τους απέναντι στη ζωή, τον τρόπου που βλέπουν κάποια πράγματα. Τα συνειδησιακά θέματα, οι δεύτερες ευκαιρίες που δίνουν, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η προκατάληψη. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις προκαταλήψεις σου.
Αλέξανδρος Πέρρος: Κατ’ αρχήν το μεγάλο ατού της παράστασης είναι ότι βλέπεις 12 διαφορετικούς ανθρώπους. Ο κάθε ένας με τον δικό του γολγοθά και με τα δικά του πιστεύω. Το βασικό μήνυμα που περνάει είναι πως ό,τι κι αν κουβαλάς μέσα σου πρέπει να το κάνεις πέρα έτσι ώστε να μπεις σε μια διαδικασία για μια ορθή απόφαση. Το θετικό της παράστασης είναι ότι η δικαιοσύνη κερδίζει. Κάτι το οποίο δεν συμβαίνει γενικά, γιατί η δικαιοσύνη εθελοτυφλεί, ειδικά στην Ελλάδα.
Γιώργος Γιαννόπουλος: Το μήνυμα είναι ότι τα πράγματα αλλάζουν. Έχω ένα μότο στη ζωή μου που λέω ότι «οι ταμπέλες είναι για τους δρόμους και οι ετικέτες για τα τετράδια». Αυτό που λέμε αριστερός, δεξιός, ρατσιστής όλα αυτά είναι που**** μπλε. Αλλάζουν όλα αυτά και αυτή είναι και η μαγεία της ζωής και της φύσης.
Θανάσης Κουρλαμπάς: Δεν μπορεί να επικεντρωθεί κανείς σε ένα μήνυμα. Το βασικό της θέμα είναι η διαφορετικότητα. Δηλαδή το όλο θέμα της αποδοχής του διαφορετικού. Ένα άλλο κομμάτι που απασχολεί την παράσταση είναι η αντικειμενικότητα της αλήθειας, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Η παράσταση δίνει την ευκαιρία στον κόσμο να σκεφτεί πράγματα που ενώ φαινομενικά είναι ξεκάθαρα, όσο περνάει η ώρα της παράστασης αρχίσουν και θαμπώνουν. Ώσπου στο τέλος η μεγάλη ανατροπή ξεκαθαρίζει πολύ το τοπίο.
Πώς είναι να είστε 12 άνδρες σε έναν θίασο;
Απόλλων Μπόλλας: Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να το σκεφτούμε. Επί της ουσίας βγήκε πολύ εύκολο γιατί έχουμε και διαφορετικές ηλικίες.
Περικλής Λιανός: Υπέροχα. Σαν μια οικογένεια είμαστε με όλα τα καλά και τα κακά.
Αυγουστίνος Κούμουλος: Βοηθάει πάρα πολύ διότι σίγουρα μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου οι δυναμικές που αναπτύσσονται είναι διαφορετικές και αυτό βοηθάει και πάνω στη σκηνή.
Χάρης Μαυρουδής: Πολύ καλά. Λείπει βέβαια το μήλον της έριδος (γέλια). Δεν έχω ξαναπαίξει ποτέ μόνο με άνδρες. Είναι αλήθεια ότι είμαστε 3η χρονιά και γελάμε, διασκεδάζουμε. Νομίζω πως ένα καμαρίνι με αντίστοιχα 12 γυναίκες δεν θα είχε καταφέρει κάτι τέτοιο (γέλια).
Παντελής Παπαδόπουλος: Εγώ ξεκίνησα φέτος στην παράσταση (σ.σ αντικατέστησε τον Τρύφωνα Καρατζά). Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά γιατί μου συμπαραστάθηκαν πάρα πολύ, με βοήθησαν πολύ. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα αυτό που έκανα και πιστεύω ότι όλα πήγαν καλά.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Είναι οικογένεια θεωρώ. Οπότε μπορώ να πω ότι κρατάει χρόνια ίσως και για αυτό. Ότι είμαστε καλά μεταξύ μας.
Αλέξανδρος Πέρρος: Νομίζω ότι είναι καλύτερα από το να ήταν 12 γυναίκες γιατί θα είχαν μαλλιοτραβηχτεί (γέλια). Είμαστε καλά, περνάμε καλά, ο καθένας με τα δικά του. Και εμείς μπαίνουμε σε μια διαδικασία αν διαφωνούμε με κάποιον ή αν έχουμε κάτι με κάποιον, να το κάνουμε πέρα για έναν κοινό σκοπό, για την παράσταση.
Γιώργος Γιαννόπουλος: Τέλειο, για να πηγαίνει 3η χρονιά και το έργο. Κοίταξε δεν είμαστε φίλοι με τα παιδιά, είμαστε επαγγελματίες και διατηρούμε μια ισορροπία μοναδική και στην σκηνή και στο καμαρίνι. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός στην σκηνή, και στο καμαρίνι. Ο καθένας σέβεται τον ρόλο του, την πραγματικότητα του και έτσι συμβιώνουμε και πάμε πάρα πολύ καλά και είμαι πολύ ευτυχής για αυτό.
Θανάσης Κουρλαμπάς: Είναι η 3η χρονιά. Ναι 12 άνδρες κλεισμένοι σε ένα καμαρίνι, μετά κλεισμένοι σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Είναι εξαιρετικό το κλίμα, περνάμε καταπληκτικά με τα παιδιά όλοι μαζί. Είναι μια καλλιτεχνική ευτυχία. Ενώ είναι μια παράσταση με τρομερές συγκρουσιακές καταστάσεις και ρυθμούς, δεν λείπει ούτε το γέλιο ούτε οι ωραίες στιγμές, ούτε τα αστεία, ούτε η χαλάρωση. Είμαστε πολύ τυχεροί.
Θεωρείς ότι οι άνθρωποι καταδικάζουμε εύκολα τον άλλον;
Απόλλων Μπόλλας: Φυσικά καταδικάζουμε εύκολα και αυτό πρέπει να κοπεί. Αυτό έχουμε μάθει εδώ πέρα και εμείς οι ίδιοι που παίζουμε το έργο 3 χρόνια.
Περικλής Λιανός: Ναι πολύ. Γι’ αυτό δεν πρέπει επιπόλαια να κρίνουμε τίποτα, πρέπει να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε για ο,τιδήποτε.
Αυγουστίνος Κούμουλος: Ναι δυστυχώς. Διότι δεν θέλουμε να αναλογιστούμε ενδεχομένως τις ευθύνες μας. Θέλουμε να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα. Γιατί πιθανόν σε αυτό που πάμε να καταδικάσουμε αντανακλώνται δικά μας ζητήματα και πάμε να τα διώξουμε από πάνω μας. Ίσως για κάποιον από αυτούς τους λόγους.
Χάρης Μαυρουδής: Ναι ειδικά από τότε που μας δόθηκε βήμα στα social media. Νομίζω ότι είμαστε πολλές γενιές στην Ελλάδα που δεν μάθαμε να ασκούμε την σκέψη μας αλλά μάθαμε παπαγαλία τα πράγματα. Μάθαμε να μας τα δίνουνε και να τα αναμασάμε. Οπότε αυτό δυστυχώς δημιουργεί ανθρώπους χωρίς κρίση άρα ανθρώπους που κρίνουν πολύ εύκολα και συνήθως και λάθος.
Παντελής Παπαδόπουλος: Ίσως το εύκολο είναι ότι προσπαθούμε να καλύψουμε δικές μας αδυναμίες και να κρύψουμε δικά μας προσωπικά αρνητικά βιώματα.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Ειδικά αυτή την περίοδο της ζωής μας που περνάμε και πολύ δύσκολα είναι πιο εύκολο να καταδικάσουμε. Δεν το χρησιμοποιώ ως δικαιολογία αυτό που λέω. Είναι αιτιολογία ίσως, όχι δικαιολογία. Κρίνουμε απότομα και ελπίζω ως άνθρωποι να μπορούμε να μετανιώνουμε και να αλλάζουμε γνώμη αν δούμε ότι είχαμε λάθος.
Βασίλης Παλαιολόγος: Ναι πολύ εύκολα, ειδικά τώρα. Είναι όλα όσα κουβαλάμε, είναι η ελλειπτική ικανότητα να βλέπουμε από πάνω τα πράγματα. Γιατί ξέρεις, όταν βλέπεις αλλάζεις οπτική. Μπορείς ακόμα και το πολύ μεγάλο το προβληματικό, να το δεις μικρό και ασήμαντο. Οπότε για μένα έχει να κάνει και με την οπτική που προσεγγίζουμε τις καταστάσεις.
Αλέξανδρος Πέρρος: Ναι εννοείται ότι καταδικάζουν εύκολα οι άνθρωποι, ότι κρίνουν εύκολα, ότι έχουν άποψη για όλα. Διότι δεν είναι το παράδειγμα αυτό του οποίου θέλουνε και αυτό του οποίου ζητάνε σε αυτή την που**** την ζωή. Οπότε ότι δεν φτάνεις το κάνεις κρεμαστάρι. Αυτός είναι ο Έλληνας.
Γιώργος Γιαννόπουλος: Ναι γιατί είναι κολλημένοι. Και οι κολλημένοι είναι οι ατάλαντοι και οι αγνώμονες. Είναι αυτοί που δεν λένε ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ στον εαυτό τους, που από μια σύμπτωση κωλοφαρδίας υπάρχουνε σε αυτή την ζωή. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Θανάσης Κουρλαμπάς: Είναι στην φύση του ανθρώπου να δημιουργεί κατηγοριοποιήσεις για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στα συναισθήματα του, στην ζωή την ίδια. Πρέπει να διαμορφώνεις κάποιες οδούς στον τρόπο που σκέφτεσαι. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα να είσαι και ανοικτός. Οι άνθρωποι συνήθως κατηγορούν πολύ πιο εύκολα από ότι αποδέχονται την κατηγορία εις βάρος τους.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της παράστασης;
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Είναι πολλά. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που μας έχει επιλέξει να παίξουμε τους ρόλους και που έχει καταφέρει 12 μαντραχαλέους να τους τιθασεύσει και να τους βάλει να είναι και φίλοι στο τέλος. Νομίζω πως και αυτή έχει ένα κύριο μέρος της επιτυχίας. Αλλά και το έργο, οι καλοί ηθοποιοί και το ζεστό θέατρο Αλκμήνη.
Βασίλης Παλαιολόγος: Κατ’ αρχάς το ότι είναι μια ιστορία δικαίου που αγγίζει πάρα πολύ τον κόσμο. Στέκονται όλοι σε αυτού του είδους τις ιστορίες. Έπειτα ο τρόπος με τον οποίο η πλοκή έχει οδηγήσει στο αποτέλεσμα βάση της συγγραφής. Αυτός ο άνθρωπο το 1957 πέρασε μέσω των ηρώων του όλα όσα ήθελε να πει για την εποχή εκείνη και δεν μπορούσε ανοικτά να τα παραδεχτεί ή να τα δηλώσει. Είναι πολύ σημαντικό γιατί μιλάμε για εποχές πολύ σκληρές.
Αλέξανδρος Πέρρος: Νομίζω ότι πάνω από όλα είναι η δουλειά της Κωνσταντίνας και η δουλειά η δικιά μας. Μέσα σε ένα όραμα το οποίο είχε η Κωνσταντίνα, μπορέσαμε και εμείς να ονειρευτούμε μαζί της και να μπούμε σε μια διαδικασία να δούμε όλο αυτό πώς μπορεί να γίνει, ο κάθε ένας από την δική του πλευρά. Νομίζω ότι η προεργασία ήταν τόσο καλή οπότε για αυτό τον λόγο μπορέσαμε και μπήκαμε σε μια διαδικασία να βγάλουμε το αποτέλεσμα που ήθελε και η Κωνσταντίνα και εμείς οι ίδιοι. Οπότε όταν δεν επαναπαύεσαι σε αυτή την επιτυχία νομίζω ότι πάντα μπαίνεις σε μια διαδικασία να γίνεσαι όλο και καλύτερος.
Πόσο εύκολο είναι να βγάλεις αυτά τα έντονα συναισθήματα πάνω στην σκηνή;
Θανάσης Κουρλαμπάς: Δεν θα το έβαζα στην βάση του εύκολου ή δύσκολου. Είναι μια δουλειά σε πολλά εισαγωγικά. Είναι μια διαδικασία που χτίζεται σιγά σιγά κατά την διάρκεια της παράστασης. Και βασικό ρόλο σε αυτό παίζει ο κόσμος, γιατί είναι πολύ ζωντανή σχέση το θέατρο με το κοινό του. Και έτσι εξελίσσεται μια διαδικασία μέσα σου που είναι ένας ρόλος. Ακόμα και ο πιο απλοϊκός σε ρυθμούς ή σε εντάσεις ρόλος δεν είναι εύκολο να τον εκτελέσει κάποιος. Αλλιώς θα γινόμασταν όλοι ηθοποιοί.
Ταυτότητα Παράστασης
Οι 12 ένορκοι είναι: Χριστόδουλος Στυλιανού, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Βασίλης Παλαιολόγος, Χάρης Μαυρουδής, Μανώλης Ιωνάς, Απόλλων Μπόλλας, Αλέξανδρος Πέρρος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Αυγουστίνος Κούμουλος, Παντελής Παπαδόπουλος
Συμμετέχει: Αλέξης Σταυριανός
Την φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ
Αλκμήνης 8, Πετράλωνα (μετρό Κεραμικός)
Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.30 & Κυριακή στις 18.30 Διάρκεια: 90’
