Είδα το Τζόκερ….και δεν τρελάθηκα – Μια διαφορετική προσέγγιση της πιο πολυσυζητημένης ταινίας της χρονιάς

Του Αντρέα Χανιώτη

Με διαφορά η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, καταπιάνεται με έναν ούτως ή άλλως, πολύ δημοφιλή χαρακτήρα, επιχειρώντας για πρώτη φορά να εμβαθύνει, με τρόπο ψυχογραφικό, στα άδυτα του νου του ώστε να τον παρουσιάσει με ένα πιο πολύπλευρο και ρεαλιστικό τρόπο, ξανασυστήνοντας τον ουσιαστικά στο κοινό.

Η ταινία ουσιαστικά θα έλεγα ότι αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος βαθιά δραματικό εμβαθύνει όχι μόνο στην καθημερινότητα του ήρωα, αλλά μέσα από αυτή περνάει με αβίαστο τρόπο στο κοινό σκληρά, αλλά ουσιαστικά μηνύματα για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κοινωνία, αλλά και η πολιτεία (με εμφανείς μομφές πολιτικού χαρακτήρα) τον αδύναμο, αυτόν που χρειάζεται τη βοήθειά της, αλλά εν τέλει δεν της είναι χρήσιμος. Και ο,τι δεν είναι χρήσιμο απλώς το προσπερνά. Παρά την πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγισή του στο θέμα όμως, το πρώτο μέρος κυλά πολύ αργά και άνευρα. Σαν να περιμένεις να γίνει κάτι που ποτέ δε γίνεται και ακόμα και την συγκινησιακή φόρτιση που περιμένεις στη δίνει με το σταγονόμετρο

Το δεύτερο μέρος αποτελεί το κομμάτι της δράσης. Ένας ήρωας που πλέον δεν έχει τίποτα να χάσει γιατί η κοινωνία του πήρε τα πάντα (μαζί και την τελευταία του ελπίδα) και πλέον, αφού ο ψυχικός του κόσμος πέρασε τη λεπτή κόκκινη γραμμή, διψά για εκδίκηση, τιμωρία, αίμα και εν τέλει προσοχή. Και τα κερδίζει όλα στο μέγιστο. Αυτό το δεύτερο κομμάτι της ταινίας λοιπόν, όσο κι αν σε αποζημιώνει για τον αργό ρυθμό του πρώτου, με την μεγάλη ένταση που σου προσφέρει, θα το έλεγα κάπως ρηχό. Σαν να μετατρέπεται ξαφνικά σε μια κοινή ταινία δράσης με πολύ πιστολίδι και ανελέητη καταδίωξη.

Ποιο είναι όμως το ατού της ταινίας, που την έκανε τόσο δημοφιλή και επιτυχημένη και όλοι σχεδόν οι κριτικοί τη βαθμολόγησαν με 4 ή και 5/5; Κατά τη γνώμη μου αναμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής της. Σε αυτό το ρόλο ο Joaquin Phoenix, απέδειξε πόσο τεράστιος καλλιτέχνης είναι. Κυριολεκτικά σε κάθε του πλάνο σε μάγευε. Σε μάγευε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του! Το βλέμμα του, ο χορευτικός ρυθμός του σώματος και το υστερικό του γέλιο σε έκαναν να τον παρακολουθείς σαν υπνοτισμένος, σε βαθμό που ξεχνούσες οτιδήποτε άλλο είχε να κάνει με την ταινία.

Επομένως θεωρώ ότι ο Phoenix δικαίως θεωρείτε το απόλυτο φαβορί (και κατά πάσα πιθανότητα ο νικητής) των επόμενων Oscar. Η ταινία από την άλλη δεν θεωρώ ότι αξίζει ένα αγαλματίδιο. Και όχι γιατί είναι μια κακή ταινία. Είναι μια καλή ταινία, αλλά χωρίς τον πρωταγωνιστή της, τίποτα παραπάνω.