Η οπλοκατοχή στην Ελλάδα μπορεί να μειώσει την εγκληματικότητα; Τι δείχνουν οι έρευνες και τα στοιχεία για τις χώρες που οι πολίτες «παίρνουν τον Νόμο στα χέρια τους»

Το ζήτημα της οπλοκατοχής γενικότερα αλλά και ειδικότερα στην Ελλάδα, μια χώρα που δεν έχει ανεπτυγμένη τη κουλούρα των όπλων σε βαθμό που έχουν άλλες χώρες, αποτελεί ζήτημα αμφιλεγόμενο.

Τον πρώτο λόγο έχει ο νόμος που από τη στιγμή που δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να κατέχει κάποιου είδους όπλο,  οφείλει να εξασφαλίζει και να εξακριβώνει αυστηρώς την επαρκή γνώση ασφαλείας και χρήσης από τον χειριστή του.  Όπλα θεωρούνται όχι μόνο τα κάθε είδους πυροβόλα όπλα και περίστροφα ή κυνηγετικά, αλλά και όλα τα αντικείμενα που είναι πρόσφορα για επίθεση ή άμυνα όπως τα σπρέι, κάποιου είδους μαχαίρια, οι μεταλλικές γροθιές, ρόπαλα, ξίφη, λόγχες, σπαθιά, τόξα, γκλομπ, ακόμα και τα ψαροντούφεκα.

Η οπλοκατοχή συσχετίζεται συχνά με την αυτοάμυνα και την προστασία. Πρόκειται για ένα θέμα που συζητιέται έντονα για τη νομιμότητά του καθώς και για το ποιος έχει δικαίωμα να οπλοφορεί. Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των αιτήσεων για έκδοση αδειών οπλοκατοχής με σκοπό την αυτοάμυνα, ως τρόπος να μειωθεί η εγκληματικότητα, ζητώντας παράλληλα να χαλαρώσουν τα κριτήρια απόκτησης τους. Η οπλοκατοχή για αυτοάμυνα παραπέμπει και συνήθως έχει στόχο τη προστασία της οικογένειας και της περιουσίας.

Πόσο πιο ασφαλής θα είναι όμως η κοινωνία αν καταλήξει κάθε σπίτι να διαθέτει κι από ένα-ή και παραπάνω- όπλα; Από εκεί και πέρα προκύπτουν σημαντικά ερωτήματα, όπως το αν ο κάτοχος ξέρει πραγματικά να το χειρίζεται, αν δεν θα βρεθεί σε «λάθος χέρια», αν βρίσκεται στη ψυχική κατάσταση για να διαχειριστεί μια τέτοια περίπτωση με ψυχραιμία, αν είναι εκπαιδευμένος στη σωστή αντιμετώπιση ενός συμβάντος με χρήση όπλων, το όπλο σε ποιο σημείο του σπιτιού θα βρίσκεται, ποιοι θα γνωρίζουν για αυτό, αν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι που πιθανώς αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό και ακόμη πολλά.

Ακόμη, στατιστικά έχουν δείξει πως ένα όπλο στο σπίτι είναι 22 φορές πιο πιθανό να χρησιμοποιηθεί για μια εγκληματική ενέργεια, μια αυτοκτονία, έναν τραυματισμό ή φόνο, παρά για αυτοάμυνα.

Συνεπώς η απόκτηση οπλισμού δεν φέρνει αυτόματα την ασφάλεια αλλά πιθανώς να προκαλέσει και επιπλέον επικινδυνότητα μέσα στο σπίτι.

Ένα παράδειγμα αποτελεί και το εξής:

Η Σερβία έχει τη μεγαλύτερη οπλοκατοχή στην Ευρώπη κι όμως, επειδή πολύ μεγάλο μέρος των όπλων έχουν αποκτηθεί παράνομα, η χώρα σημειώνει πολύ υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας και ενδοοικογενειακής βίας.

Δεδομένης της κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με τα όπλα, όχι μόνο δεν προτείνεται η «χαλάρωση» των κριτηρίων απόκτησης όπλου από τους πολίτες αλλά θα πρέπει η κάθε έκδοση άδειας και η χρήση τους να ελέγχεται ακόμη αυστηρότερα, συζητώντας για προαπαιτούμενη εκπαίδευση και εξετάσεις ψυχική υγείας. Σε αντίθετη περίπτωση το πιθανότερο είναι πως το πρόβλημα που θα προσπαθήσει να διορθώσει τελικά να διογκωθεί, ελλοχεύοντας μάλιστα τον κίνδυνο να χαθεί ο έλεγχος και η προσωπική ασφάλεια και ελευθερία.