Κατάθλιψη. Μια λέξη που τρυπώνει περισσότερο από ποτέ στις καθημερινές μας συζητήσεις, μια ασθένεια που απασχολεί όλο και περισσότερους ανθρώπους το τελευταίο διάστημα.
Είναι άραγε το αίσθημα της αβεβαιότητας και εν τέλει η έλλειψη αυτοκυριαρχίας που μας ωθεί στο να κλεινόμαστε στον εαυτό μας ή μήπως τα αίτια της κατάθλιψης είναι βαθύτερα; Αμφιβάλλω, αν οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τι ακριβώς σημαίνει και είμαστε σε θέση να την διαχωρίσουμε τα ρευστά ,ομολογουμένως, όρια μεταξύ θλίψης και κατάθλιψης. Πιο συγκεκριμένα, το γεγονός ότι η θλίψη οδηγεί σε κατάθλιψη.
Ξέρω, πως λίγοι έχουν το θάρρος να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτήν και ελάχιστοι καταφέρνουν να την αντιμετωπίσουν. Και το χειρότερο είναι πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που αφήνουν τις μέρες να περνούν αβίαστα και επιτρέπουν στον εαυτό τους να χαθεί στο κενό. Εσύ ,όμως, τι θα κάνεις; Θα βυθιστείς στον ωκεανό ή θα παλέψεις με τα κύματα;
Όχι, λοιπόν, δεν είναι πάντοτε το τι σου έχει συμβεί που θα σε οδηγήσει στην κατάθλιψη. Το μυαλό μας παίζει τρελά παιχνίδια και μπορεί να μην είμαι ειδική επί του θέματος αλλά έχω καταλήξει στο ότι ο τρόπος που σκεφτόμαστε είναι πολύ πιο σημαντικός από το τι σκεφτόμαστε.
Εάν, επιθυμούμε να χτίσουμε ουσιαστικές σχέσεις πρέπει να επικεντρωθούμε ,αρχικά, στην πιο βασική, αυτή με τον εαυτό μας. Γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν από εμάς.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μπούμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να επικεντρωθούμε σε πτυχές του που δεν είχαμε ανακαλύψει, να συνειδητοποιήσουμε ποιοί είμαστε και εν τέλει να βρούμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε συνειδητά όλα εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας που μας κρατάνε πίσω, να τα αποδεχτούμε, να τα αγαπήσουμε και κυρίως να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε.
Δεν χρειάζεται να αλλάξεις χαρακτήρα για να αλλάξεις τρόπο ζωής. Το μυστικό βρίσκεται στον τρόπο σκέψης.