ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Λευτέρης Σακκάς: «Ένα απλό μπράβο είναι ένα Νόμπελ ευτυχίας. Και σας λέω αλήθεια, με τα βιβλία μου μέχρι τώρα έχω πάρει 4 νόμπελ ευτυχίας»

Συνέντευξη: Ήρια Καρποδίνη

 «Ήρθα στη συγγραφή τυχαία, δεν έχω όρεξη για να φάω την πίττα κανενός, το δικό μου όμως κομματάκι δεν το διαπραγματεύομαι. Προτιμώ να έχω ήθος. Αντιμετώπισα μίσος από συναδέλφους, όταν έμαθαν πως κάποιο από τα βιβλία μου μεταφράζεται αυτόν τον καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν πειράζει, ας είναι έτσι.»

 Ο συγγραφέας Λευτέρης Σακκάς στο Label News

 Πως προέκυψε η αγάπη σας για τη συγγραφή και περισσότερο για το ιστορικό μυθιστόρημα ως βασικό είδος συγγραφής σας;

Διαβάζοντας το 2006 ένα ιστορικό μυθιστόρημα με φόντο την αρχαία Ρώμη ξεκίνησαν όλα. Ταξίδεψα πραγματικά με εκείνο το βιβλίο, ένιωθα ότι ζούσα εκεί και βίωνα την αγωνία και τη ζωή των ηρώων σε απίστευτο βαθμό. Σκέφτηκα πως αν κάποτε έγραφα και εγώ, έτσι θα ήθελα να γράψω, να μεταφέρω τον αναγνώστη στο χρόνο και τον τόπο του παρελθόντος. Ξεκίνησα με ένα κείμενο δέκα σελίδων. Μου άρεσε και είπα να το συνεχίσω. Η μία σελίδα διαδεχόταν την άλλη και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ίσως και να μπορούσα να φτιάξω ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα. Το μικρόβιο είχε μπει μέσα μου και από τότε; Ανίατη πάθηση η συγγραφή, πιστεύω πως δε θα γιατρευτώ ποτέ. Και για το ακριβέστερον, δεν θέλω! Όσο για το ιστορικό μυθιστόρημα ως μοναδικό είδος συγγραφής μου; Η απέραντη αγάπη για την ιστορία, αλλά και ο ενδόμυχος πόθος να ζήσω κι εγώ εκεί, με τη χρονομηχανή του νου. Να παρέμβω στην ιστορία ως παρατηρητής. Αλλά και να προσφέρω στο κοινό τον πιο ευχάριστο τρόπο να μάθει ιστορία. Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι ο καλύτερος δρόμος για να μάθει κανείς ιστορία, για να του κινήσει το ενδιαφέρον το παρελθόν, από το οποίο πρέπει να μαθαίνουμε αν θέλουμε να βαδίζουμε στερεότερα στο παρόν και το μέλλον.

 Ποια βιβλία έχετε εκδώσει μέχρι σήμερα; Υπάρχει κάποιο νέο μυθιστόρημα στα μελλοντικά σας σχέδια και αν ναι τι θέμα έχει;

 Το πρώτο μου βιβλίο ήταν η «Έξοδος» το 2008 και ακολούθησαν «Οι εκλεκτοί του θανάτου» το 2010, από τις εκδόσεις ΝκΣ Μπατσιούλας. Το 2013 πραγματοποίησα την πρώτη μου αυτοέκδοση, τον «Ανίκητο» και φέτος την δεύτερη, την «Τιμωρία». Ήδη έχω ξεκινήσει να χτίζω το επόμενο, το οποίο θα είναι κάτι διαφορετικό και πάλι, όχι μόνο ως προς το θέμα, αλλά και ως προς τη δομή. Θα είναι ιστορικό μυθιστόρημα στο παρελθόν, αλλά αστυνομικό στο σύγχρονο κόσμο. Κάποια στιγμή  θα γίνει η σύνδεση των δύο. Επιτρέψτε μου να μην αποκαλύψω το θέμα. Όχι για λόγους ύφους, όχι καβαλώντας το καλάμι το συγγραφικό, αλλά επειδή πάντα θέλω να είμαι έτοιμος πριν δώσω κάτι και τώρα είμαι στη φάση της έρευνας και της μελέτης.

Το να γίνετε συγγραφέας ήταν το όνειρο σας ή ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία; Αποτελεί το κύριο επάγγελμά σας ή ασχολείστε και με κάτι άλλο;

Ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός η συγγραφή. Ούτε τώρα είναι. Είναι απλά κάτι μαγικό που με ικανοποιεί και το συνεχίζω. Το μόνο μου όνειρο είναι να χαίρονται οι αναγνώστες όταν διαβάζουν τα βιβλία μου, να ξέρουν ότι διάβασαν κάτι αξιόλογο, να μην αισθανθεί ούτε ένας ότι έχασε τον καιρό του κρατώντας με στα χέρια του. Για το λόγο αυτό και δεν βγάζω ένα βιβλίο κάθε χρόνο. Μπορώ να το κάνω, αλλά πιστέψτε με: η ποιότητα δεν θα είναι ίδια. Δε με αφορά το κέρδος ή τα χρήματα. Αν έρθουν, ευπρόσδεκτα! Με ενδιαφέρει απόλυτα η ικανοποίηση του αναγνώστη, τα καλά του λόγια, το χαμόγελό του όταν με συναντάει. Ένα απλό μπράβο είναι ένα Νόμπελ ευτυχίας. Και σας λέω αλήθεια, με τα βιβλία μου μέχρι τώρα έχω πάρει 4 νόμπελ ευτυχίας. Άρα, δεν είναι το κύριο επάγγελμά μου. Είμαι νοσηλευτής. Αν η ζωή μου δώσει τη δυνατότητα να βιοποριστώ από τη συγγραφή, τότε ειλικρινά θα το κάνω, χωρίς όμως να αλλάξω την τακτική που ακολουθώ και χωρίς να αναιρέσω τίποτα από τα παραπάνω! Είναι αιθέριο να βλέπεις ξαφνικά κάποιον σε μία παραλία να διαβάζει το βιβλίο σου, να διακρίνεις στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου και ανάμεσα σε ιερά τέρατα της συγγραφής το δικό σου πνευματικό παιδί. Αδιανόητο για τη δική μου ψυχοσύνθεση να γίνει σκοπός το κέρδος, χωρίς την ουσία, που είναι ο χαμογελαστός αναγνώστης.

 Ποια ήταν τα πρώτα σας βήματα στον χώρο και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας σύγχρονος συγγραφέας;

 Με την «Έξοδο» έζησα απίστευτες εμπειρίες. Μία ολόκληρη πόλη, το Μεσολόγγι με αγκάλιασε σαν παιδί της. Έκανα φίλους αδελφικούς, γνώρισα ανθρώπους τόσο αξιόλογους… και προτάθηκε να κριθώ για Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας! Ψάξτε όμως όλες τις λίστες, όλα τα site. Θα χάσετε το χρόνο σας, δεν υπάρχω πουθενά! Ας είναι, συνέχισα να προσπαθώ. Λίγοι άνθρωποι με πίστεψαν και με στήριξαν. Ο Νίκος και ο Στέργιος Μπατσιούλας πρώτα από όλους, που ήταν οι πρώτοι που είδαν κάτι στην πένα μου. Ο Νεκτάριος Παπασπύρου, που με φιλοξενεί ανελλιπώς και παρουσιάζει τα βιβλία μου. Ο Γεράσιμος Ρεπάσος που με αποκαλεί αδελφό. Ο κος Νίκος Κορδόσης, που αν εγώ είμαι ο κόκκος, αυτός είναι η αμμουδιά ολόκληρη. Η κα Μαρία Σόκκαλη και ο κος Γιώργος Καρατζαφέρης που με φιλοξένησαν στο κανάλι τους, ενώ οι πάμπολλες προσπάθειες των εκδοτών μου για συνεντεύξεις έπεσαν στο κενό, με τρόπο έως προσβλητικό. Αν ξεχνάω κάποιους ας με συγχωρέσουν, αλλά τα θυμάμαι και θυμώνω πραγματικά! Ήρθα στη συγγραφή τυχαία, δεν έχω όρεξη για να φάω την πίττα κανενός, το δικό μου όμως κομματάκι δεν το διαπραγματεύομαι. Προτιμώ να έχω ήθος. Αντιμετώπισα μίσος από συναδέλφους, όταν έμαθαν πως κάποιο από τα βιβλία μου μεταφράζεται αυτόν τον καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν πειράζει, ας είναι έτσι. Μου αρκεί που αντέχω και μένω αταλάντευτος στις ιδέες μου και τις αρχές μου. Οι υπόλοιποι, ας μάθουν αγγλικά. Η επιβράβευση είναι όχι μόνο με καινούργιους αναγνώστες, αλλά και με ξανά χαρούμενους όλους τους προηγούμενους.

Από την εμπειρία σας, ο κόσμος, παρότι ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας, διαβάζει βιβλία σήμερα; Πώς θα παρακινούσατε κάποιον να αγαπήσει το διάβασμα;

 Το βιβλίο είναι συνυφασμένο με τις λέξεις «Κρατάω», «Μυρίζω». Με ένα τάμπλετ δεν μπορείς να «Ξεφυλλίσεις», με ένα κινητό δεν μπορείς να «Ανοίξεις και να κλείσεις». Καλή είναι η τεχνολογία στην ορθολογική της χρήση, αλλά πολλά πράγματα όπως τα βιβλία θεωρώ ότι είναι άλλου είδους καταστάσεις. Μπορεί να είμαι ρομαντικός, αλλά πιστεύω ότι μία αιτία της κονσερβοποίησης που υφιστάμεθα όλοι είναι το χάσιμο του ρομαντισμού. Προσωπικά αρνούμαι πεισματικά! Ο κόσμος διαβάζει πάντως ακόμα, με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορεί να λιγόστεψαν οι κρατούντες ένα πραγματικό βιβλίο, αλλά έστω και μέσα από τις οθόνες ο κόσμος διαβάζει. Από τη δική μου πλευρά τον προτρέπω να συνεχίσει. Όποιος διαβάζει ζει χίλιες ζωές, όποιος δεν διαβάζει ζει μόνο τη δική του, όπως έχει πει κάποιος μεγάλος. Θα είμαι ευτυχής αν γίνει με τον τρόπο μου, αλλά η τελική επιλογή είναι του αναγνώστη. Απολύτως σεβαστή.