Κάποιοι το χαρακτηρίζουμε τσίρκο, κάποιοι ανούσιο και κάποιοι κάτι που απλά μας περνάει αδιάφορο. Το Athens Pride, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει “ένα” με την έναρξη του καλοκαιριού, κάτι σαν μία γιορτή που όμως δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πολλοί αναρωτιόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε την ανακοίνωση και το πρόγραμμά του το εξής: “Γιατί πρέπει να το δείξουμε ότι είμαστε περήφανοι;”
Και αυτή είναι μία απορία που ποτέ δεν πήρε κάποια λογική απάντηση από όσους υποστηρίζουν την συγκεκριμένη εκδήλωση κάθε χρόνο. Για την ακρίβεια, πολλά μέλη της gay κοινότητας και όχι μόνο, ταξιδεύουν κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, είτε για να συμμετάσχουν εθελοντικά στην διοργάνωσή του, είτε για να συμμετάσχουν στην παρέλασή του, είτε απλά για να υψώσουν το ουράνιο τόξο ( που το έχουν κάνει και σύμβολο για κάποιον άγνωστο λόγο ) στο κέντρο της Αθήνας.
Μπορεί όλοι να νιώθουμε περήφανοι για την σεξουαλικότητά μας, αλλά υπάρχει κανένας τεράστιος λόγος που τους ωθεί όλους εκείνους να τρέξουν στην πλατεία Συντάγματος φέτος, φορώντας τακούνια, γυναικεία ρούχα, περούκες ή ακόμη και τίποτα για να γιορτάσουν την υπερηφάνεια τους;
Φυσικά και κάποτε το να είσαι ομοφυλόφιλος ή το να έχεις κάποια άλλη σεξουαλική ταυτότητα πέρα από εκείνη του straight, γινόταν κατακριτέο. Όμως αυτό συνέβαινε γιατί κανείς δεν σεβόταν το δικαίωμά σου στην επιλογή της σεξουαλικότητάς σου και της προσωπικότητάς σου.
Το να νιώθεις υπερήφανος γι’αυτό που είσαι, είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να χαρίσει η ζωή στον άνθρωπο. Το να σε σέβεται ο κόσμος γύρω σου, είναι η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση που μπορεί να σου δώσει η κοινωνία. Μία κοινωνία, αγαπημένε μου υποστηρικτή του Athens Pride, που θέλεις να ενταχθείς και εσύ με αποτέλεσμα να σε σέβεται, να σε εκτιμά και να μην έχει κανένα πρόβλημα με τις επιλογές σου.
Κάποιοι το καταφέραμε να μπούμε μέσα σε αυτή την κοινωνία και να μας σέβεται για την σεξουαλικότητά μας, μιας και δεν προκαλούμε. Κάποιοι άλλοι όμως καταφέρνετε κάθε χρόνο να μειώνετε το δικαίωμα στην ισότητα των ανθρώπων, κάνοντας αυτό το Φεστιβάλ που ονομάζετε “Athens Pride”. Κάποιοι ίσως με ρωτήσετε: “Τί σε νοιάζει εσένα τί κάνω εγώ στο κρεβάτι μου και με ποιόν πηγαίνω;”. Φυσικά και δεν με νοιάζει, αλλά κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, μου το παρουσιάζεις μαζί με τους φίλους σου με τον πιο αντιαισθητικό τρόπο που μπόρεσες να βρεις.