Η ματαιοδοξία του καταναλωτισμού σε μια Ελλάδα που ζει ακόμη για το «φαίνεσθαι»

«Θα αγοράσω αυτή τη τσάντα κι ας μην έχω να φάω για τον υπόλοιπο μήνα» «Θα δουλέψω για δύο μήνες μόνο για να πάρω το νέο smartphone που βγήκε».  Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρακινούνται από το καταναλωτικό τους πάθος, είτε αυτό πρόκειται για ρούχα, καλλυντικά, αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά gadget ή οτιδήποτε άλλο.

Υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται μέχρι και αγαθά πρώτης ανάγκης προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα ώστε να τα διαθέσουν για την αγορά ενός ακριβού, επώνυμου ρούχου, ή ενός υπερεκτιμημένου κινητού. Με τη δεδομένη ποικιλία που επικρατεί στην αγορά είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος πως δεν είχε την επιλογή να αγοράσει σχεδόν το ίδιο αντικείμενο με λογικότερη σχέση τιμής-προϊόντος.

Όμως είναι κάτι άλλο που τον παρακινεί και αυτό είναι η ματαιοδοξία. Πόσοι αναζητούν τις ακριβές μάρκες, τα εμφανή λογότυπα ή τη διασκέδαση πολυτελείας μόνο και μόνο για να επιδεικνύονται; Μέσω αυτών θεωρούν πως θα αποπνέουν περισσότερο κύρος και  θα…χαίρουν θαυμασμού από τους υπόλοιπους “κοινούς θνητούς”.

Κι όμως, όσο και αν οι ίδιοι τρέφονται από τη χαρά του φαίνεσθαι στη πραγματικότητα κανέναν δεν ενδιαφέρει αν ο διπλανός του φοράει μάρκες ούτε αν πηγαίνει στη δουλειά του με λιμουζίνα. Η ανάγκη τους να δειχθούν τους οδηγεί ταυτόχρονα σε δύο παγίδες, αυτή της κενοδοξίας και αυτής της ανησυχίας για το τι θα σκεφτεί ο κόσμος για τους ίδιους.