Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας επιλέγουν τα μονοπάτια που θα ακολουθήσουμε χωρίς να το διαπραγματεύονται πολύ κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να βαδίζουμε εμπρός. Σιωπηλά και τυφλά πιόνια εμείς σε ένα παιχνίδι που λέγεται ζωή που μας δίνει απλόχερα τόσες υποχρεώσεις όσες και οι επιλογές που μας στερεί. Κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να κινούμαστε στον παλμό της ζωής που μας οδηγεί σε μια στυγνή καθημερινότητα. Η μήπως όχι;
Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο μαύρο. Υπάρχουν άπειρες γκρι γωνίες που περιμένουν εσένα να τις ανακαλύψεις. Μήπως ήρθε η στιγμή να πετάξεις τις παροπίδες και να νιώσεις όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που θα δώσουν έναν τόνο χαράς στην ρουτίνα σου;
Μήπως ήρθε η στιγμή να ανοίξεις τα μάτια σου και να έρθεις πιο κοντά με ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να ξεφύγεις από την καθημερινότητα που σε βαραίνει; Μήπως ήρθε η στιγμή να γευτείς ένα φιλί; Να νιώσεις ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά; Μήπως ήρθε η στιγμή να ξεγελάσεις την ωμή καθημερινότητα και να έρθεις ένα βήμα πιο κοντά στην όμορφη πλευρά της ζωής;
Κι όταν αλλάξεις τρόπο σκέψης και αποφασίσεις να αλλάξεις τρόπο ζωής τότε θα καταλάβεις πως το να αναλαμβάνεις ευθύνες δεν σημαίνει απαραίτητα να εγκλωβίζεσαι σε μια ρουτίνα που σου στερεί το χρώμα από τον καμβά της ζωής σου.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι φτιαγμένο να μας κρατάει σε εγρήγορση. Προετοιμασμένους να αντιμετωπίσουμε το καλύτερο ή και το χειρότερο που μπορεί να μας περιμένει στη γωνία. Κι αν κάποια στιγμή απογοητευτείς και νιώσεις ότι θέλεις να τα παρατήσεις σκέψου πως το μονοπάτι για τον προορισμό μας δεν είναι πάντοτε ευθεία.
Πάμε από λάθος δρόμους, χανόμαστε, και γυρίζουμε πίσω. Αλλά ίσως δεν έχει σημασία ποιο δρόμο ακολουθούμε. Ίσως αυτό που έχει σημασία, είναι το ότι έχουμε ξεκινήσει.