Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Ζουν ανάμεσά μας. Είναι άνθρωποι που έχουν κι αυτοί δικαίωμα στον έρωτα, την αγάπη, την συντροφικότητα, την κατανόηση, την στήριξη και το ενδιαφέρον μας.
Όχι την συμπόνια, όχι την λύπηση μας, εξάλλου εμείς πρέπει να παίρνουμε δύναμη από τα άτομα που έχουν διαγνωσθεί με τον ιο του HIV!
Οι οροθετικοί άνθρωποι όμως ζουν μια κανονική ζωή όπως όλοι μας; Χωρίς ντροπή, χωρίς περιθώριο, χωρίς φόβο; Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα που ταλανίζει εκείνους και τους δικούς τους ανθρώπους, τους φίλους τους.
Με αφορμή τον θάνατο (δολοφονία;) του Ζακ Κωστόπουλου που ήταν ένας οροθετικός συμπολίτης μας στην Αθήνα είναι σημαντικό να δούμε αν τα άτομα που τολμούν να μην κρύψουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, που κάνουν drag show, που από μικρά παιδιά είχαν καταλάβει ότι ερωτικώς έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου και κλπ… έχουν υποστεί τόσο μεγάλο bullying, τόση καταπίεση, τόσο μεγάλο ποσοστό λεκτικής ή/και σωματικής βίας και κυρίως ψυχολογικής βίας, ώστε να μην μπορούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή!
Πώς είναι να ζει κανείς με τον HIV σήμερα;
Πάμε να δούμε την μαρτυρία του Ζακ, λίγα χρόνια πριν όταν διαγνώσθηκε με τον ιο του AIDS.
«Κόλλησα από μία πρώην σχέση μου. Ήταν το 2009 που ήμουν φαντάρος και συμμετείχα σε μία εθελοντική αιμοδοσία που έγινε μέσα στο στρατόπεδο και έτσι το έμαθα. Λίγες μέρες μετά με ειδοποίσαν ότι έπρεπε να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις γιατί κάτι είχε βρεθεί στο αίμα. Δεν ήταν οι συνηθισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται μία διάγνωση γιατί έγινε στο στρατιωτικό νοσοκομείο με μία συμπεριφορά από τους γιατρούς όχι και τόσο αρμόζουσα. Ήταν μία κατάσταση, δηλαδή, όπου έπαιρναν παράλογα “μέτρα ασφαλείας”. Με πλησίαζαν μόνο φορώντας μάσκα λες και θα έμπαιναν σε χειρουργείο, ενώ αυτό δεν ενδείκνυται για κάποιον που έχει HIV καθώς δε μεταδίδεται ούτε με τον αέρα ούτε με το άγγιγμα και επίσης δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο σε κανέναν άλλον ασθενή ακόμα και σε κάποιους που μπορεί να είχαν βήχα ή κάποια ίωση. Επειδή μιλάμε για γιατρούς δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί ως άγνοια.
Από την άλλη συναινούντες ενήλικες ήμασταν άρα η ευθύνη ήταν και στους δύο. Ό, τι δεν έκανε αυτός για μένα δεν έκανα κι εγώ για τον εαυτό μου. Και επίσης έπαιξε ρόλο η πολύ λανθασμένη λογική και νοοτροπία που υπάρχει ότι έχουμε μία σχέση και περνάει κάποιος καιρός και αισθανόμαστε άνετα και εμπιστευόμαστε τον άλλο. Θεωρούμε ότι όλα είναι εντάξει χωρίς να πάμε να εξεταστούμε και απλά κάποια στιγμή σταματάμε να χρησιμοποιούμε προφυλακτικό. Δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε με τους συντρόφους μας περί HIV και δε ρωτάμε τον άλλο αν είναι οροθετικός, αν έχει εξεταστεί πριν προχωρήσουμε στη μη χρήση προφυλακτικού.
Σοκαρίστηκα όταν μου το ανακοίνωσαν. Από τον πιο ανυποψίαστο μέχρι αυτόν που είναι σχεδόν σίγουρος, πάντα τη στιγμή που σου το ανακοινώνουν είναι ένα σοκ. Είναι το λεγόμενο σοκ της ανακοίνωσης και ισχύει σε κάθε περίπτωση. Το θέμα είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα, δηλαδή, πως το διαχειρίζεσαι και πως συνεχίζεις τη ζωή σου από εκεί και πέρα. Δε μπορώ να πω ότι δε με έχει επηρεάσει. Είναι κάτι που είναι αδύνατο να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Το θέμα είναι αν θα σε επηρεάσει θετικά ή αρνητικά, πως θα το διαχειριστείς και που θα οδηγήσει όλο αυτό. Εμένα περισσότερο με έχει επηρεάσει θετικά και αυτό γιατί σχεδόν αρκετά γρήγορα από τη στιγμή που το είπα στους δικούς μου και είχα την υποστήριξή τους ξεκίνησα να ψάχνω και τι γίνεται πέρα από εμένα σε σχέση με αυτό. Δηλαδή, αν υπάρχουν οργανώσεις που ασχολούνται με το θέμα, ήθελα να δραστηριοποιηθώ, να κάνω κάτι για αυτό πέρα από τον εαυτό μου».
Πολλές μαρτυρίες ατόμων στην Ελλάδα μιλούν για την απομάκρυνση των φίλων τους, των συγγενών τους, ακόμα και των γονιών τους, όταν τους εξομολογήθηκαν για το πρόβλημα υγείας τους. Πολλές φορές απολύθηκαν από τη δουλεία τους ή αναγκάστηκαν να παραιτηθούν.
Στην ουσία το πρόβλημα ενός οροθετικού είναι ότι μπορεί να κρυολογήσει ή να κολλήσει γρίπη πιο εύκολα, γιατί ο οργανισμός του είναι πιο εξασθενημένος ή να μην αφήνουν ανοιχτές πληγές σε περίπτωση κάποιου τραυματισμού.
Να τρέφεται σωστά και να μην αμελεί να λαμβάνει ιατροφαρμακευτική φροντίδα.
Μα το κυριότερο απ’ όλα… Να έχει δίπλα του άτομα που δεν του συμπεριφέρονται σαν είναι πηγή μόλυνσης. Να μην τον έχουν σε καραντίνα…
Πιστεύω λοιπόν ότι δεν αλλάζουν πολλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν με τον HIV. Παρότι ο ιός υπάρχει μέσα τους, είναι σαν να κοιμάται. Μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα όπως και πριν. Προφανώς και το HIV δεν μεταδίδεται με αγκαλιές και φιλιά ή με το να χρησιμοποιείς την τουαλέτα ή π.χ. τα ίδια μαγειρικά σκεύη. Απλώς πρέπει να παίρνουν τα φάρμακα τους σε καθορισμένη ώρα.
Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ έχω κάτσει να μιλήσω με ένα οροθετικό άτομο, δεν έτυχε. Μα σίγουρα δε θα φοβόμουν να τον πλησιάσω.
Το πιο σημαντικό είναι η σωστή ενημέρωση, οι απαραίτητες εξετάσεις για έγκαιρη πρόληψη και φυσικά η χρήση προφυλακτικού απ όλους μας και από τους straight, διότι το AIDS δεν κάνει διακρίσεις και δεν κοιτά την σεξουαλική ταυτότητα, όπως δυστυχώς κάνουν πολλοί άνθρωποι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στους χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας και γενικά.
Μέσα από όλο αυτόν τον γολγοθά ένα οροθετικό άτομο δεν πρέπει να παραιτείται από την προσπάθεια, από τη ζωή, θα πρέπει ίσα ίσα να λειτουργεί ως μια επαγρύπνηση για να κινητοποιηθεί. Να γίνει εθελοντής, να ενημερώνει τον κόσμο και να λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη για όλους τους άλλους.
Παρά το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια η ιατρική επιστήμη προχώρησε σε αρκετά σύγχρονες θεραπείες που εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τα οροθετικά άτομα, το επίπεδο κοινωνικής συνείδησης και ευαισθητοποίησης παρέμεινε κολλημένο στο 1984 , όπου το AIDS προσλαμβάνεται ως μιασματική αρρώστια αναπαράγοντας στερεοτυπικές και αντιεπιστημονικές αντιλήψεις για τη μεταδοτικότητα του ιού και καταδικάζοντας τα οροθετικά άτομα στον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι οροθετικοί εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις που διαπερνούν όλο το φάσμα της ζωής τους με αποτέλεσμα το στίγμα να γίνεται πιο σκληρό από την ίδια την ασθένεια.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) από το 1984 μέχρι και τις 31 Οκτώβριου 2014 είχαν δηλωθεί στην Ελλάδα 14.288 λοιμώξεις με τους 3.638 φορείς να έχουν εκδηλώσει AIDS και τους 6.850 να υποβάλλονται σε αντιρετροϊκή θεραπεία. Οι θάνατοι ανέρχονται στους 2.471. Συγκριτικά με την τριετία 2011-2013 για πρώτη φορά φέτος καταγράφεται μείωση των κρουσμάτων, αφού το 2013 είχαν καταγραφεί 7,2 περιστατικά HV ανά 100.000 άτομα, ενώ το 2014 ο ρυθμός εμφάνισης έχει πέσει στο 5,9 ανά 100.000.
