Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου – Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου τιμάει την βραβευμένη ηθοποιό Ιζαμπέλ Ιπέρ

Έχοντας καθιερωθεί το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ), η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εορτάζεται και τιμάται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Θεατρικά δρώμενα και άλλες εκδηλώσεις που διοργανώνονται στα πλαίσια της αγάπης για το Θέατρο συνενώνει επαγγελματίες πλάθοντας μια καλλιτεχνική ατμόσφαιρα που εντείνεται με ένα μήνυμα το οποίο γράφεται κάθε χρόνο από μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα του Θεάτρου, μεταφράζεται σε περισσότερες από 50 γλώσσες, δημοσιοποιείται μέσα από το δίκτυο του Δ.Ι.Θ, διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλο τον κόσμο.

Μετά από τους Ντάριο Φο, Μπρετ Μπέιλι, Κριστόφ Βαρλικόφσκι, το Δ.Ι.Θ επέλεξε φέτος την βραβευμένη Γαλλίδα ηθοποιό Ιζαμπέλ Ιπέρ για να γράψει το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Η ίδια υπογράφοντας το φετινό μήνυμα δηλώνει «Είμαι απλά ένας άνθρωπος από τους πολλούς που χρησιμοποιεί το θέατρο για να συνεχίσει να υπάρχει».

Διαβάστε ένα απόσπασμα του μηνύματος της Ιζαμπέλ Ιπέρ εδώ:

Μας βρίσκει εδώ, όπως και κάθε χρόνο την Άνοιξη, το 55^ο έτος εορτασμών της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου.

…

Μια Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, προφανώς, δεν είναι μια συνηθισμένη, καθημερινή μέρα. Είναι μια μέρα που αναβιώνει έναν απέραντο χωροχρόνο και για να επικαλεστώ αυτόν το χωροχρόνο θα ήθελα να καλέσω εδώ έναν γάλλο θεατρικό συγγραφέα, τόσο ταλαντούχο όσο και διακριτικό, τον Ζαν Ταρντιέ.

…

Το Θέατρο για μένα είναι ο άλλος, είναι ο διάλογος, η απουσία του μίσους. Η φιλία μεταξύ των λαών, δεν γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει αυτό, μα πιστεύω στην κοινότητα, στη φιλία μεταξύ των θεατών και των ηθοποιών, πιστεύω στην ενότητα όλων αυτών που επανενώνει το θέατρο, τους θεατρικούς συγγραφείς, τους μεταφραστές, τους φωτιστές, τους σχεδιαστές κοστουμιών, τους σκηνογράφους, αυτούς που ερμηνεύουν το θέατρο και αυτούς που το δημιουργούν και αυτούς που το επισκέπτονται.

Το θέατρο μας προστατεύει, μας προφυλάσσει… Μου φαίνεται πως μας αγαπά… όσο το αγαπάμε… Θυμάμαι έναν παλιό σκηνοθέτη ο οποίος κάθε βράδυ στα παρασκήνια, προτού ανοίξει η αυλαία, φώναζε με στεντόρεια φωνή: «Τόπο για το Θέατρο!». Και αυτή είναι και η τελευταία μου φράση. Σας ευχαριστώ.