Τι σήμαινε ο όρος αγάπη στην αρχαία ελληνική γλώσσα και ποια η σημασία για τους αρχαίους Έλληνες;

Η λέξη αγάπη ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, αλλά και σε πολλούς συγγραφείς οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τον όρο αυτό, μαζί με τα παράγωγά του στα συγγράμματα τους.

Ήταν πολύ γνωστή στους αρχαίους Έλληνες με αποτέλεσμα να την χρησιμοποιήσουν στην Παλαιά Διαθήκη εβδομήντα δυο εβραίοι συγγραφείς. Η λέξη αγάπη στα αρχαία ελληνικά παράγεται από το άγαμαι και τον ποιητικό τύπο αγάζομαι (θαυμάζω).

Στην εβραιοχριστιανική γραμματεία είχε ως έννοια όχι μόνο της αντιθέσεις προς το μίσος, αλλά και της φιλότητος μόνο όμως υπό την σκεπή του Θεού κατά τους βιβλικούς συγγραφείς.

Η έννοια της αγάπης προϋπήρχε στο χριστιανισμό, ο οποίος την κακοποίησε.  Ως κοινωνική αρετή η αγάπη είναι θεμελιώδης και η έλλειψή της δεν δικαιολογείται. Στην πράξη εκφράζεται ως υλική και πνευματική βοήθεια στις δυσκολίες και στις ανάγκες του διπλανού μας αλλά και τον δικών μας ανθρώπων.

Η ετυμολογική ρίζα της λέξης αγάπη προέρχεται από το ρήμα αγαπώ, που χρησιμοποιούσαν  οι αρχαίοι Έλληνες, όπως γίνεται συνήθως με πολλά ρήματα που έχουν και το αντίστοιχο ουσιαστικό τους ή και το αντίστροφο αγάπη > αγαπώ, γέννηση > γεννώ, πόνος > πονώ. Ετυμολογικά, λοιπόν, η λέξη αγάπη είναι ένας σχηματισμός από το ρήμα αγαπώ.

Η λέξη αγάπη από τους αρχαίους χρόνους, χρησιμοποιείται και με άλλους παρεμφερείς όρους όπως το (φιλώ, στέργω, αφοσιώνομαι κλπ) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η λέξη αυτή ήταν άγνωστη στους αρχαίους αφού γνώριζαν το ρήμα αγαπώ.

Επίσης υπάρχουν πολλές αρχαίες ελληνικές λέξεις που εκφράζουν την αγάπη για τον άνθρωπο όπως φιλία, αγάπησις,  στοργή, φιλανθρωπία, συμπόνοια και αγαπησμός. Η εντολή της αγάπης είναι η υπέρτατη εντολή και ο χριστιανισμός είναι η κατ’ εξοχήν θρησκεία της αγάπης.