Γιατί πληγώνουμε πάντα αυτούς που αγαπάμε περισσότερο;

Βάζε πέτρες στο δρόμο του συνανθρώπου σου και ίσως κάτι να χτίσει μ’ αυτές έλεγε ο Johann Wolfgang von Goethe.

Γιατί όμως πληγώνουμε πάντα αυτούς που αγαπάμε από τη στιγμή που η αγάπη είναι ένα αγνό συναίσθημα και δε κρύβει κανένα ίχνος κακίας;

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει λογική εξήγηση και ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα γιατί στη πραγματικότητα δεν παίρνεις πάντα ό,τι δίνεις.

Ασφάλεια. Όταν τα δεδομένα παραμένουν δεδομένα και δεν γίνονται ζητούμενα. Αυθόρμητες και ίσως σε πολλές περιπτώσεις απερίσκεπτες κινήσεις μπορούν εύκολα να πληγώσουν κάποιον, που δε χρειάζεται να κερδίσουμε γιατί απλά είναι δίπλα μας.

Αυτοεκτίμηση. Για να γνωρίσεις τον άνθρωπο, φθάνει να μελετήσεις τον εαυτό σου, για να γνωρίσεις τους ανθρώπους πρέπει να τους συναναστραφείς. Όλα ξεκινούν από μέσα μας και καταλήγουν σε εμάς. Εάν δεν ξέρεις τον εαυτό σου μη περιμένεις να μάθεις τον άλλον. Εάν φτάνεις να πληγώνεις αυτόν που αγαπάς θα πληγώσεις και εσένα που του έδωσες την αγάπη σου. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου για να αγαπάς τους ανθρώπους δίπλα σου.

Όρια. Δεν τίθενται όρια και το άτομο απέναντι σου, σου επιτρέπει να εκφράζεσαι με απόλυτη ελευθερία. Μέχρι που όμως μπορεί να φτάσει αυτή η ελευθερία; Υπάρχουν όρια στην κριτική; Η απάντηση είναι πως ακόμη και η κριτική πρέπει να έχει σωστό τρόπο. Μιλάμε ανοιχτά στον άνθρωπο που αγαπάμε όμως μπορούμε εύκολα να τον πληγώσουμε αν αμφισβητούμε τις πράξεις του. Η κριτική είναι μια σύνθετη και δύσκολη τέχνη, που δεν πρέπει να γίνεται με ελαφριά καρδιά. Μπορεί να είναι εποικοδομητική, αλλά μπορεί να είναι και ισοπεδωτική.

Η αλήθεια κρύβεται κάπου εκεί. Η αγάπη, η πραγματική αγάπη πονάει και μπορεί να πληγώσει βαθιά. Το θέμα είναι πόσο θέλουμε να πληγώσουμε αυτούς που αγαπάμε και γιατί να το κάνουμε…;