Στη θεωρία μιλάμε για αγάπη, αλληλεγγύη, κατανόηση, για έναν ιδεατό και άκρως εξωπραγματικό κόσμο που δεν υπήρχε και δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Όταν η θεωρία δεν συμβαδίζει με αυτήν τότε αρχίζει να αχνοφαίνεται η εποχή στην οποία ζούμε.
Μια εποχή που δεν δυσκολεύομαι καθόλου να χαρακτηρίσω Ζούγκλα. Κι αυτό γιατί ενώ μεγάλωσα με αξίες και τα αντίστοιχα ιδανικά το μόνο που παρατηρώ καθημερινά γύρω μου είναι η φθορά, η χρησιμοθηρία και ο ωφελισμός.
Θα ήταν πολύ εύκολο να ρίξουμε όλο το βάρος στην οικονομική κρίση. Αλλά όχι. Η κρίση σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες ήταν απλά το έναυσμα για να εκδηλωθεί το ποιόν του ανθρώπου και να ξεσπάσει μια διαφορετικού είδους κρίση, αυτή του εγωισμού και του ναρκισσισμού. Γιατί ο ανθρώπινος νούς όσα καλά μπορεί να σκεφτεί άλλα τόσα άσχημα μπορεί να πράξει κι αυτό είναι ξεκάθαρο και αποδεικνύεται καθημερινά.
Πλέον, λοιπόν, δεν μπορώ να μιλήσω για σχέσεις, για κάθε είδους σχέσεις είτε έχουν να κάνουν με τον προσωπικό, τον εργασιακό ή γενικότερα κοινωνικό τομέα. Εξάλλου, όταν η ειλικρίνεια δεν υφίσταται τότε η σχέση όχι απλά δεν μπορεί να αναπτυχθεί αλλά ούτε καν να υπάρξει.
Γιατί το να εξαπατάς μπορεί να κάνει την ζωή σου πιο εύκολη αλλά ταυτόχρονα αντανακλά αυτό που πραγματικά είσαι, αυτό που κανένας δεν προτιμά να έχει δίπλα του.
Κι εφόσον δεν μπορώ να μιλήσω για σχέσεις μπορώ να κάνω λόγο για μια ζούγκλα, που όπως προαναφέρθηκε μπορώ αυθόρμητα να χαρακτηρίσω τον κόσμο τον οποίο ο ίδιος ο άνθρωπος έχει, προφανώς, φτιάξει στα μέτρα του για να μπορέσει να επιβιώσει. Ναι, δεν ήταν κάτι εύκολο να καταστραφούν τα πάντα, υλικά και μη, για το συμφέρον του ανθρώπου όμως ήταν κάτι που τον εξυπηρετούσε ή έτσι τουλάχιστον πίστευε…