Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Συνέντευξη: Βασιλική Σδράκα
Είναι μεσάνυχτα. Βρίσκομαι σε μια πλατεία κάπου στην Αθήνα, έχοντας ραντεβού με την άλλη πλευρά της ζωής.Στα διπλανά παγκάκια νεαροί χρήστες ναρκωτικών και απέναντι μου ένα μεγάλο εντυπωσιακό σιντριβάνι με θολά νερά. Έχω καπνίσει ήδη πολύ, αλλά ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο γιατί κάθε αναμονή επιτάσσει μια ακόμα υπερβολή.
Στο βάθος διακρίνω μια αντρική φιγούρα. Καταλαβαίνω πως κατευθύνεται προς το μέρος μου. Βλέπω την άκρη του τσιγάρου να …δονείται. Είναι το χέρι μου που τρέμει. Ίσως το ραντεβού δεν έπρεπε να γίνει εδώ. Ίσως ο άντρας που με πλησιάζει δεν θέλει απλά μια φωτιά. Ίσως ο άνθρωπος που περιμένω δε με βρει εδώ όταν φτάσει.
Ο άντρας τώρα βρίσκεται μπροστά μου με το πιο πλατύ χαμόγελο που είδα ποτέ.
Τα μάτια του δυο καφέ χάντρες, φωτεινές σαν εορταστικά στολίδια.
«Αν περιμένεις κάποιον να σου μιλήσει για τη ζωή του, χάρηκα. Είμαι ο Γιώργος.»
Βάζω το τετράδιο με τις σημειώσεις πίσω στην τσάντα. Ό,τι έχω γράψει ανταποκρίνεται σε άλλη προσωπικότητα. Τώρα μπροστά μου βρίσκεται ο …Γιώργος.
«Ήμουν επτά ετών. Δεν είχα πολλούς φίλους γιατί ο πατέρας μου ήταν αρκετά καταπιεστικός. Δε με άφηνε να βγαίνω τα απογεύματα στη γειτονιά για να παίξω με τα άλλα παιδιά. Θυμάμαι καθαρά όμως τους λιγοστούς που είχα από το σχολείο.
Γρήγορα διαπίστωσα πως εγώ αισθάνομαι διαφορετικά για εκείνους, από ότι εκείνοι για εμένα. Ως παιδί δεν μπορούσα να το εξηγήσω, οπότε δεν ασχολήθηκα με αυτό εκείνη την περίοδο.
Η καταπίεση από τον πατέρα μου δεν άφηνε χώρο στο μυαλό μου για άλλες βαθύτερες σκέψεις. Όχι, δε με κακοποίησε ποτέ. Σωματικά τουλάχιστον. Η μητέρα μου δεν είναι δυναμική προσωπικότητα. Με τον αδερφό μου πάλι οι σχέσεις μας είναι τυπικές.
Τα χρόνια περνούσαν και αισθανόμουν όλο και περισσότερο το δικαίωμα στην ελευθερία μου να καταπατάται από τον πατέρα. Έγινα δεκαέξι. Όλοι έβγαιναν, είχαν χόμπι, έκαναν δραστηριότητες. Εγώ εκεί. Στο σπίτι. Να εκτίω ποινή για κάποιο έγκλημα που σίγουρα δεν έκανα.
Το κλείσιμο της πόρτας ήταν εκκωφαντικό. Λίγα πράγματα σε ένα σάκο και πολύ ελευθερία να πλημμυρίζει την ψυχή μου. Δεν ξέρω τι θα συναντήσω, όμως σε αυτό το σπίτι δεν γυρνάω. Είμαι ανήλικος, μικρός. Τόσο δυνατός όμως που δε με φοβίζει το άγνωστο. Το θέλω. Το ποθώ …κατάφωρα γιατί ποτέ δεν ένιωσα την ηδονή του.
Η ζωή είναι ένα θέατρο
Ένας φίλος με φιλοξενεί και παράλληλα καταπιάνομαι με ό,τι δουλειά βρω.
Δυο χρόνια κύλησαν. Κάτι καίει μέσα μου. Είναι γνώριμο όμως ακόμα ανεξήγητο.
Είμαι παιδί της Αθήνας. Από εδώ κατάγομαι. Είχα ακούσει για τη λεωφόρο Συγγρού και τα …πλάσματα της. Είχα ακούσει για τους επαγγελματίες του έρωτα. Είναι ήρωες σκεφτόμουν. Ήρωες και πρωταγωνιστές στην παράσταση της ζωής. Η ζωή είναι ένα θέατρο και εμείς ταπεινοί ηθοποιοί που τις περισσότερες φορές πήραμε λάθος ρόλο και αποτύχαμε.
Τις νύχτες με στοιχειώνουν αυτοί οι ήρωες. Πόσοι ρόλοι ταυτόχρονα… Πόσα κοστούμια και μάσκες… Κάθε βράδυ μπορείς να είσαι κάποιος άλλος. Η απόλυτη ελευθερία.
Φοβάμαι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που νιώθω. Δε μου αρέσει που θέλω την ελευθερία αυτή, μα τη θέλω παράφορα.
Απόψε κάνω πρεμιέρα. Απόψε θα παίξω τον πρώτο μου ρόλο. Είμαι 20 ετών. Τίποτα δε με σταματά. Βρίσκομαι στο γνωστό σημείο της λεωφόρου. Δε με λένε Γιώργο. Δεν ξέρω πως με λένε. Δε με νοιάζει πως με λένε. Απόψε επιλέγω εγώ όνομα. Δίπλα μου οι ήρωες. Καθόλου φιλικοί. Με πλησιάζουν κατά ομάδες και σχολιάζουν αρνητικά το ντύσιμο και την περούκα που επέλεξα για τον πρώτο μου ρόλο. «Αν δεν σας αρέσει η περούκα είναι επειδή έχει… ψείρες» τους απαντώ. Εκείνοι δε γέλασαν, εγώ ξεκαρδίστηκα πάντως. Γελάω μαζί τους, όταν εκείνοι προσπαθούν να γελάσουν με εμένα. Είναι πια ένας κώδικας επικοινωνίας που με βρίσκει πάντα «αλώβητο». Κώδικας που με έσωσε από όλα τα κοινωνικά υποσύνολα που θέλησαν και θέλουν να γελάσουν μαζί μου.
Τώρα μετρώ 22 έτη που αλλάζω ρόλους τις νύχτες. Μου αρέσει το σεξ. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Δεν έκανα εγχείρηση αλλαγής φύλου, γιατί ο έρωτας είναι πιο σημαντικός από τα ψεύτικα στήθη.
Είμαι ένας ψυχολόγος-ηθοποιός. Με πληρώνουν είτε για να κάνουν σεξ μαζί μου, είτε για να μου πουν τα προβλήματα τους. Ενίοτε και για τα δύο.
Άντρες, γυναίκες. Νέοι, παντρεμένοι, γέροι, ελεύθεροι και ιερείς με βρίσκουν και με πληρώνουν για μια παράσταση μόνο για εκείνους. Οι πελάτες μου, ανήκουν σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες σε ίδια ποσοστά. Το πρωί είμαι ο Γιώργος. Ούτε πόρνη, ούτε ηθοποιός, ούτε κραγιόν, ούτε γόβες. Ο Γιώργος. Απλά γκέι για συγγενείς και φίλους.
Ο έρωτας είναι λάθος τρόπος για να υπάρξεις
Ποτέ το επάγγελμα δεν έγινε ζωή, για εμένα. Κάπου εκεί χάθηκαν οι ήρωες της Συγγρού. Το έκαναν ζωή και κομμάτι αναφαίρετο από την καθημερινότητα τους. Εγώ ποτέ. Είμαι ηθοποιός πάντα αλλά παραστάσεις δίνω μόνο εν ώρα… υπηρεσίας. Έτσι παραμένω ελεύθερος. Για αυτό δουλεύω μόνος, χωρίς «επιτηρητή». Μια ελευθερία που δεν χωρά άλλους. Στη μοναχικότητα μου μέσα δεν χωρούν σύντροφοι. Κάποτε ερωτευόμουν. Σήμερα δεν μπορώ. Μου είναι αδύνατον να κοροϊδέψω κάποιον λέγοντας του πως είμαι μόνο δικός του ή μόνο δικός μου. Κανείς δεν είναι κανενός.
Οι σχέσεις είναι ένα παραμύθι που λέμε στους εαυτούς μας πάνω από όλα σαν χάπι για την σίγουρη ανυπαρξία μας στο άπειρο. Η επιθυμία να σου ανήκει κάποιος είναι επιθυμία να υπάρξεις τελικά. Είναι λάθος τρόπος όμως για να υπάρξει κανείς.
Υπάρχουν εποχές που θέλω ηρεμία. Κλείνομαι στο σπίτι μου για ημέρες πολλές και διαβάζω Ντοστογιέφσκι. Μου αρέσει να μαγειρεύω αλλά δεν προτιμώ το κρέας. Προσπαθώ να το κόψω. Λατρεύω τα ζώα και θα ήθελα να έχω έναν σκύλο. Τα ωράρια μου όμως δε μου το επιτρέπουν. Ίσως κάποτε στο μέλλον αποκτήσω έναν. Αν αποφασίσω να ανήκω κάπου. Ή να ανήκει κάποιος σε εμένα.
Μπορώ με ευκολία να πω πως είμαι πολύ ευτυχισμένος. Κάνω αυτό που θέλω συνειδητά. Δεν είναι πάντα ωραία, αλλά εγώ το επέλεξα. Η ανθρωπότητα θα γίνει καλύτερη όταν οι άνθρωποι σπάσουν τα στερεότυπα τους. Κανένας δεν πρέπει να καταπιέσει τον εαυτό του τον ίδιο και σαφώς δεν πρέπει να καταπιέσει τη σεξουαλικότητα του. Όσο παράξενα γούστα και αν τον υποχρεώνει η φύση του να έχει. Πρέπει να ακολουθήσει τα ένστικτα του.
Είμαι χαρούμενος άνθρωπος.
Αλλά δε μου είπες για εσένα τίποτα.
Εσύ είσαι ευτυχισμένη;»
