Βλέποντας και όχι απλά κοιτώντας, παρατηρώ ανθρώπους. Ανθρώπους με πλατιά, λαμπερά χαμόγελα, ανθρώπους σκυθρωπούς και λυπημένους, ανθρώπους σκεπτικούς. Η ζωή είναι μπροστά στα μάτια μου κι εγώ στέκομαι στο πλάι και την αφήνω να περάσει.
Για μια ακόμη φορά δεν έχω δύναμη να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω γιατί κάποιος, κάτι, κάπως κατάφερε να βάλει εμπόδια στο επόμενο βήμα μου. Για μια ακόμη φορά μου δείχνεις πως οι άνθρωποι είναι περαστικοί και οι πράξεις τους, τις περισσότερες φορές, αμελητέες και προβλέψιμες. Για μια ακόμη φορά βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. Για μια ακόμη φορά μείναμε μόνοι μας.
Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα και η δύναμη μας θα φανεί και θα κριθεί από αυτό. Διανύσαμε έναν μακρύ δρόμο, κάναμε πολλά λάθη αλλά είναι πλέον καιρός να μάθουμε από αυτά. Γιατί η ευαισθησία σου δεν είναι αδυναμία, όπως πολλοί δεν ξεχνούν να σου υπενθυμίζουν, αλλά η δύναμη σου. Χωρίς αυτήν δεν θα ένιωθες, δεν θα ζούσες, απλά θα υπήρχες.
Γι’ αυτό ,λοιπόν, επίτρεψε μου να συνεχίσουμε από εκεί που είμαστε και όχι από την αρχή ,γιατί στην πραγματικότητα αυτή δεν υπάρχει, και προχώρησε βήμα βήμα μπροστά με τις εξής συμβουλές…
Το ευχαριστώ, το συγγνώμη και το αγαπώ είναι λέξεις που δεν θα εξαφανιστούν από το λεξιλόγιο σου γιατί κάποιος άλλος το επέλεξε.
Ζύγισε τους ανθρώπους γύρω σου και κράτησε δίπλα σου μόνο εκείνους που δεν ξεχνούν να σου δίνουν δύναμη από τη δύναμη τους.
Μην επιτρέπεις σε κανέναν να μπεί στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά σου αν πραγματικά δεν το αξίζει. Άφησε τον χρόνο να γίνει σύμμαχος σου και μην δίνεις άλλο χώρο στην επιπολαιότητα.
Και ποτέ μην ξεχάσεις πως η ζωή είναι ένα ανεκτίμητο δώρο και μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να την πλάσεις. Αγάπησε τις στιγμές, δώσε ευκαιρίες και πάνω απ’ όλα μη ξεχνάς εσένα, τον εαυτό σου…