Η σεξουαλικότητα του ανθρώπου είναι ίσως ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα που θα μπορούσε να αγγίξει κάποιος κι αυτό γιατί αφενός η κοινωνία δεν μπορεί ή καλύτερα δεν θέλει να σπάσει τα ταμπού περί τούτου και αφετέρου ούτε καν η ίδια η επιστήμη έχει καταφέρει να δώσει πειστικές απαντήσεις για την ύπαρξη αυτής της ιδιαιτερότητας.
Ωστόσο, το θέμα της ομοφυλοφιλίας φαίνεται να απασχολεί ολοένα και περισσότερους με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί…; Η απάντηση είναι απλή και σαφώς δεν έγκειται στο γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν αυξηθεί μιας και ανέκαθεν υπήρχαν, κάτι που είναι αποδεδειγμένο. Η απάντηση βρίσκεται στο ότι αποφάσισαν να σπάσουν την σιωπή τους, να εκφράσουν και να υποστηρίξουν αυτό που πραγματικά αισθάνονται.
Και ο δρόμος δεν ήταν κάθε άλλο παρά εύκολος. Από τη συνειδητοποίηση στον πειραματισμό και από τον πειραματισμό στην απόφαση. Μια απόφαση που ευτυχώς ή δυστυχώς θα αφήσει το στίγμα της στην κοινωνία.
Μια κοινωνία που ακόμη και σήμερα αρνείται κατηγορηματικά να σπάσει τα στερεότυπα περί ομοφυλοφιλίας αναγκάζοντας αυτά τα άτομα να κρύβουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, ουσιαστικά δηλαδή την μόνη διαφορά που έχουν με τους συνανθρώπους τους.
Σε μια σύγχρονη εποχή, σε μια κοινωνία που έχει το θάρρος ή καλύτερα θράσος να μιλάει για ανθρωπισμό και προοδευτικότητα ο φόβος της άρνησης των καθιερωμένων, υποτιθέμενων στερεοτυπικών αξιών φαίνεται να φουντώνει. Κι αυτό γιατί η απόκλιση από τον κανόνα φαίνεται να δημιουργεί αυτόν τον φόβο και ως συνήθως ο φόβος έχει τις ρίζες του στην άγνοια.
Καθένας από εμάς οφείλει και πρέπει να είναι εντάξει με τον εαυτό του, να αισθάνεται και να είναι ολοκληρωμένος. Κι αυτό είναι ένα δικαίωμα που δεν μπορεί να το στερήσει κανένας από κανέναν. Εξάλλου, η ισορροπία είναι διαφορετική για τον καθένα, άρα και κάτι που μπορεί να αγγίξει με διαφορετικό τρόπο.