Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Συνέντευξη: Κυριάκος Θεοδοσίου
Μέσα Ιουλίου στα μέσα μιας καυτής ημέρας στο Μοναστηράκι με υποδέχτηκε η Νανά Παλαιτσάκη στην νέα της επαγγελματική ασχολία. Προσιτή και με μια ευγένεια που είναι ολοφάνερο ότι έχει τις πηγές της βαθιά μέσα στην ψυχή της, αφού με ξενάγησε στο Polis Hammam, μου πρότεινε να πιούμε έναν καφέ σε ένα υπέροχο και γεμάτο χρώματα καφενεδάκι εκεί στη γειτονιά που μας πρόσφερε και δροσιά στην Αθήνα που “έλιωνε” από τη ζέστη. Αφού με ευχαρίστησε από καρδιάς πολλές φορές που την επισκέφθηκα, η πραγματική ευγένεια που λέγαμε παραπάνω, αλλά και η έλλειψη έπαρσης μιας γυναίκας που υπήρξε στην πρώτη γραμμή των media για παραπάνω από 30 χρόνια, κι ενώ ήδη με είχε κάνει να τη νιώθω σχεδόν δικό μου άνθρωπο, ξεκινήσαμε την πολύωρη και ενδιαφέρουσα συζήτησή μας.
Αρχικά θα έλεγα ότι η ζωή σας μοιάζει με σενάριο ταινίας. Κάνετε παιδί ούσα η ίδια σχεδόν παιδί, το μεγαλώνετε στο Πανεπιστήμιο κι ολοκληρώνετε τις σπουδές σας και από καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο τελικά γίνεστε παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1.
Δε νομίζω ότι έχω κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά τον γιο μου τον έκανα πριν μπω στο Πανεπιστήμιο και το έκανα πάρα πολύ συνειδητά. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι το “Γράμμα σε ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ”. Είχε μείνει η ίδια έγκυος από τον Αλέκο Παναγούλη και το παιδί αυτό “χάθηκε”, αλλά έγραφε όλη την πορεία των πρώτων μηνών της εγκυμοσύνης και όλα τα συναισθήματα τα οποία ένιωθε. Αυτό το βιβλίο με επηρέασε τόσο πολύ που όταν κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος στον Αλέξη δε σκέφτηκα ότι ο ερχομός του σε τόσο νεαρή ηλικία θα με εμπόδιζε να ολοκληρώσω τους στόχους που είχα βάλει στη ζωή μου. Βέβαια, ως στόχους τότε είχα να τελειώσω το Πανεπιστήμιο, να κάνω μεταπτυχιακό και να συνεχίσω μια πανεπιστημιακή καριέρα, το οποίο και έγινε ως ένα βαθμό. Έκανα ένα μεταπτυχιακό στα Μέσα Ενημέρωσης και τη σημειολογία, τι είναι δηλαδή η εξωλεκτική επικοινωνία. Μετά έφτασα να κάνω ένα διδακτορικό και τελικά να γίνομαι καθηγήτρια στο πολεμικό ναυτικό. Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 βρέθηκα να το παρουσιάζω μετά από ένα γαϊτανάκι συγκυριών, 10 χρόνια πριν γεννηθείς εσύ, άρα σου μιλάω για ιστορικά γεγονότα! Κάπως έτσι πάντως ξεκινάει η ιστορία μου στα Media.
Ποιες ήταν οι συγκυρίες που σας οδήγησαν στην τηλεόραση;
Όταν δίδασκα στο Πανεπιστήμιο στη σχολή δοκίμων, επειδή είχα ήδη το παιδί έκανα και κάποια ιδιαίτερα Ελληνικών, Γαλλικών και Κοινωνιολογίας σε μαθητές. Κάποια στιγμή γνώρισα την οικογένεια Κυριακού. Δεν είχα γνωρίσει τον Μίνωα, γιατί ταξίδευε στο εξωτερικό, αλλά γνώριζα τα παιδιά τα οποία βοηθούσα στα σχολικά μαθήματα. Έτσι γνώρισα τον Ξενοφώντα Κυριακού, μετά τον αδερφό του Θοδωρή και την Αθηνούλα που τότε ήταν 5 ετών. Κάποια στιγμή γνωρίζω και τον πατέρα τους, το Μίνωα, τότε δεν είχε ανοίξει καν το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, ο οποίος μου προτείνει να ασχοληθώ με τα διεθνή θέματα σε ένα ραδιόφωνο που θα άνοιγε, γιατί στο πολεμικό ναυτικό έκανα Δίκαιο της θάλασσας. Αφού τον ευχαρίστησα, αρνήθηκα λέγοντάς του ότι οι δημοσιογράφοι είναι λίγο τυχοδιώκτες κι ότι εγώ νοιάζομαι για την αλήθεια της είδησης. Αφού ολοκλήρωσα μετά από καιρό τα μαθήματα με τα παιδιά, το 1989 ένας καθηγητής, ο Χριστόδουλος Γιαλουρίδης, που ήμουν βοηθός του στο μάθημα που δίδασκε μου ζήτησε να του μεταφράζω κάποια κείμενα από τη γαλλική Monde και τη Liberation για το ραδιόφωνο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Εκεί λοιπόν που μετέφραζα κείμενα στο μπαρ της ΕΡΤ πέρασε η παραγωγός Άννα Μπακογιάννη και επειδή είχε ακούσει ότι ήμουν μορφωμένη μου πρότεινε να περάσω από κάστινγκ για μια εκπομπή που θα ξεκινούσε το Ρουλάκι (σ.σ. Κορομηλά). Μου είπε πως αν έγραφα καλά στο φακό κι αν το είχα θα έπαιρνα συνεντεύξεις από πολιτικούς και θα πληρωνόμουν 15.000δρχ το ρεπορτάζ τη στιγμή που έπαιρνα 48.000δρχ από το ναυτικό. Πήγα λοιπόν μια Δευτέρα και στο δοκιμαστικό μου έδωσαν να εκφωνήσω ένα δελτίο ειδήσεων. Αφού διάβασα την πρώτη παράγραφο μπήκε στο στούντιο ένας κύριος που δεν τον γνώριζα και μου είπε “Συγχαρητήρια κυρία μου, είστε καταπληκτική για δελτίο ειδήσεων”. Ήταν ο σκηνοθέτης του Ανδρέα Παπανδρέου, Τάσος Μπιρσίμ. Ήταν σκηνοθέτης – θρύλος. Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι δεν με ενδιαφέρει το δελτίο, γιατί ασχολούμουν με το Πανεπιστήμιο. Την περίοδο εκείνη ο Μίνωας Κυριακού καλεί τον Μπιρσίμ να του ετοιμάσει την τηλεόραση του ΑΝΤ1 και ο τελευταίος παίρνει την κασέτα μου και με προτείνει για το δελτίο ειδήσεων. Παθαίνει σοκ ο Κυριακού όταν με βλέπει και μαθαίνει ότι είμαι στην ΕΡΤ. Με τα πολλά με παίρνει ο ίδιος τηλέφωνο και μου λέει “Σε βλέπω απέναντί μου στην τηλεόραση, να έρθεις Κηφισίας 10-12”. Πηγαίνω εκεί και εκτός από τους δύο προαναφερθέντες βλέπω τους Αμερικανούς από το CNN που είχαν έρθει για να στήσουν τον ΑΝΤ1, το Μάκη Μόρις, το Νίκο Μαστοράκη, την Άννα Πρετεντέρη, το Νίκο Φώσκολο. Αφού ο Κυριακού με ενημερώνει ότι εκεί θα γίνει ο ΑΝΤ1 μου λέει ότι με θέλουν για το δελτίο ειδήσεων, αφού βέβαια εκπαιδευτώ. Σοκαρίστηκα όπως καταλαβαίνεις. Ο Μπιρσίμ θυμάμαι ότι με πήρε αγκαλιά και μου έλεγε “Δεν ξέρω κορίτσι μου τι σου κάνω αυτή τη στιγμή, αν είναι για καλό ή κακό”. Ο Μίνωας Κυριακού μου πρότεινε 150.000 δραχμές το μήνα, να παραιτηθώ από το ναυτικό και να ασχοληθώ με την τηλεόραση. Όπως και έγινε. Έτσι, μπήκα σε μια ιστορία που πραγματικά είχε πολλές φάσεις και όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου!
Μετανιώσατε ποτέ για την απόφασή σας να ακούσετε τον αείμνηστο Μίνωα Κυριακού;
Όχι. Αντιθέτως υπήρξαν στιγμές που μετάνιωσα που δεν άκουσα συμβουλές του, γιατί ήμουν και ατίθαση, πολύ ροκ και πολύ μικρή για να καταλάβω το πόσο σοβαρότητα είχαν οι συμβουλές του.
Όταν λέτε ατίθαση;
Είχα βγει με κουρεμένα μαλλιά στο δελτίο ειδήσεων. Δεν ήμουν το μοντέλο της παρουσιάστριας που έκανε σουξέ μέχρι τότε που ήταν ένα μοντέλο μιας γυναίκας που είχε πολύ πιο βαριά φωνή από εμένα, που δεν ήταν ξανθιά.
Τι θυμάστε έντονα από εκείνη την εποχή;
Εγώ έκανα όλων των ειδών τα ρεπορτάζ. Αγαπούσα το πεζοδρόμιο και θεωρούσα ότι μόνο αυτό μπορεί να σου βγάλει την είδηση. Θα σου πω κάτι που πρώτη φορά το λέω. Θυμάμαι δεν είχαμε ρεπόρτερ να πάει στα μεγάλα επεισόδια που γίνονταν στο Πολυτεχνείο το ’90 και δηλώνω στον Διευθυντή μου εθελόντρια. Παρά την αρχική του άρνηση, διότι με ήξεραν όλοι, πήγα τελικά. Έβαλα περούκα, μαντήλι στο κεφάλι και δυο μέρες και δυο νύχτες ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο και κάλυπτα τα επεισόδια. Εγώ δεν ήμουν για το σαλόνι, δεν υποστήριξα ποτέ τη γόβα. Υποστήριζα πάντοτε το αθλητικό και το μποτίνι. Ήθελα να είμαι ρεπόρτερ. Να γίνομαι μάρτυρας ανθρώπινων ιστοριών τις οποίες να διαδίδω στον κόσμο. Επίσης, θυμάμαι ότι όταν είχαμε πάει να καλύψουμε το συλλαλητήριο που γινόταν για τη Μακεδονία για να φτάσουμε στο Λευκό Πύργο και να κάνουμε μετάδοση για το δελτίο μας οδηγούσαν αστυνομικοί. Ήταν τόσος ο κόσμος που “χειροκροτούσε” αυτό που σήμαινε τότε δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 που έκανε τηλεθέαση μέχρι και 72%. Όπως καταλαβαίνεις μια μέρα δική μου θα ήταν τρία χρόνια σε μια συμβατική δουλειά.
Αν είχαμε μια μηχανή του χρόνου θα ακολουθούσατε την ίδια πορεία;
Ναι, διότι γνώρισα ανθρώπους που με εξέλιξαν και αν δεν ήμουν δημοσιογράφος δε θα τους γνώριζα. Το πρώτο θέμα που έκανα ήταν συνέντευξη με τον Λεωνίδα Κύρκο που τότε είχε γράψει το βιβλίο “Ποια αριστερά;” και μιλάμε τώρα για το ’89! Πήγα στο σπίτι του στην Κυψέλη, μου άνοιξε ο ίδιος και μου έφερε καφέ. Ήταν μια μαγική εμπειρία για μένα. Γνώρισα ανθρώπους και άκουσα τις απόψεις τους που είτε ήταν στην εξουσία είτε ήταν πολύ πετυχημένοι σε αυτό που έκαναν είτε ήταν παραβατικοί, διότι με εμπιστεύτηκαν ποινικοί κρατούμενοι και μου έδωσαν συνεντεύξεις με αποτέλεσμα χρόνια μετά να έχω κάνει μεγάλες φιλίες μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Έχω γνωρίσει ανθρώπους όλων των ειδών. Θέλω να πω και κάτι για τα νέα παιδιά της δημοσιογραφίας που ξέρεις ότι έχει χτυπηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, μη μένετε καθηλωμένοι στην είδηση που έρχεται από ένα site, βγείτε στο πεζοδρόμιο κι ακούστε το. Και καμιά φορά όταν βλέπω κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα κι αναρωτιέμαι γιατί βγάζουν ένα τέτοιο προϊόν τους καταλαβαίνω. Είναι κλεισμένοι μέσα στο κανάλι, δεν έχουν χρόνο να βγουν στο πεζοδρόμιο και να αφουγκραστούν τι θέλει ο κόσμος και τι ανάγκες έχει.
Οπότε θεωρείτε ότι η κάμψη που βιώνει η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια ευθύνεται στον ιδρυματισμό των ανθρώπων της;
Αν πάμε στους λόγους τώρα… Τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει πολλές παραγωγές από το εξωτερικό. Ναι, πάρα πολύ ωραία και μερικές είναι πολύ πετυχημένες. Επειδή ήμουν στην Αμερική είδα τι βλέπουν οι άνθρωποι εκεί. Γελάνε με άλλα αστεία, δεν έχουν τη δική μας νοοτροπία. Οι Γερμανοί δε γελάνε με τα ίδια αστεία που γελάνε οι Έλληνες. Άλλη τηλεόραση βλέπουν οι Γερμανοί, άλλα αρέσουν σ’ αυτούς κι άλλα στους Έλληνες. Ξέρεις ότι τα δελτία ειδήσεων εκεί κρατάνε ένα τέταρτο με 20 λεπτά; Αυτό το οποίο γίνεται σε εμάς, το καφενείο, δεν υπάρχει εκεί. Εμείς το καφενείο το αγαπάμε.
Ας επιστρέψουμε στην ανάπτυξη! Ήσασταν παρουσιάστρια στο ΣΚΑΪ την εποχή που ξεκίνησαν εκεί τα παράθυρα.
Ναι, ήταν επιτυχημένο και ευρηματικό. Ήταν εφεύρεση του Σταμάτη Μαλέλη, ο οποίος είναι μια τηλεοπτική ιδιοφυΐα. Δημιούργησε τα παράθυρα, διότι ο ΣΚΑΪ ήταν στο ξεκίνημά του και δεν είχαμε αρχείο εικόνων όπως πχ της Βουλής. Με τα παράθυρα έγινε ένα υποτυπώδες δελτίο και έτσι το μειονέκτημα του ΣΚΑΪ έγινε το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Και εδώ κολλάει και αυτό που συζητούσαμε πριν, η τηλεόραση θέλει φαντασία και το λέω και στους διευθυντές των καναλιών.
Μια και αναφερθήκατε πριν στην Αμερική, έχετε επιστρέψει πλέον μόνιμα στην Ελλάδα;
Ναι, επέστεψα για πολύ προσωπικούς λόγους. Ήταν όλα φανταστικά εκεί και οι συνεντεύξεις που έκανα μαγική εμπειρία, αλλά το Λος Άντζελες είναι πάρα πολύ μακριά από τη Γερμανία που είναι ο γιος μου και επέστρεψα και γιατί όπως ξέρεις πρέπει να τσεκάρομαι όσο αναφορά την υγεία μου πολύ συχνά και στην Αμερική δεν είχα συνολική ασφάλεια, το κόστος είναι υπέρογκο. Ήξερα βέβαια ότι γι’ αυτό δε θα έμενα πολύ εκεί.
Φιλία τελικά υπάρχει στο χώρο της τηλεόρασης;
Τα τελευταία 8 χρόνια με την κρίση όλοι έχουν θυμό και έχει περάσει αυτό και στο χώρο μας και δημιουργήθηκε ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των δημοσιογράφων. Φιλίες είναι αυτές που έχουν να κάνουν με τον πραγματικό κόσμο και όχι με τον καρτουνίστικο κόσμο της τηλεόρασης. Φιλικές σχέσεις με την έννοια “Είμαι εδώ όποια ώρα της μέρας και της νύχτας με χρειαστείς” είναι δύσκολο να υπάρξουν. Βέβαια, εγώ ανήκω στα αθώα χρόνια της τηλεόρασης και έχω κρατήσει 2-3 φίλους από τότε, αλλά όχι περισσότερους.
Μια φιλία που έχετε κάνει από το χώρο της τηλεόρασης και θέλω να σταθώ γιατί μου τη θυμίζετε, είναι η φιλία σας με τη Μαλβίνα Κάραλη.
Θέλω να σου πω ότι επειδή τελευταία μίλησα και με την κόρη της τη Μελίτα έχω αποφύγει να μιλήσω δημόσια για τη Μαλβίνα και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί έχουμε μοιραστεί πολλά πράγματα. Ο μαλβινισμός είναι ένα κίνημα, το οποίο είναι συγκεκριμένο και επειδή πάρα πολλές φορές μου έχει ζητηθεί να γράψω ή να μιλήσω για τη Μαλβίνα έχω αρνηθεί. Αυτό το έκανα γιατί δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αυτή την προσωπικότητα και οτιδήποτε σου πω αποσπασματικά θα το θεωρούσα έκθεση και θέλω να το κρατήσω σαν ιερό. Θα σου πω όμως κάτι που μου είχε πει η Μαλβίνα. Όταν πέθανε και η μαμά μου η Μαλβίνα με στήριξε συνολικά και μου είχε πει κάτι το οποίο θέλω να το διαδώσω και στους ανθρώπους που έχουν απώλειες “Ενηλικιωνόμαστε όταν θάψουμε τους γονείς μας”, μου είχε πει και είχε απόλυτο δίκιο. Εγώ έκανα πολλή παρέα μαζί της. Να φανταστείς φορούσε ρούχα μου, γιατί με θεωρούσε γουρλού. Θέλω όμως να παραμείνω σιωπηλή, γιατί πάρα πολλοί βγαίνουν και λένε ότι είναι φίλοι της και η Μαλβίνα αυτούς τους ανθρώπους δεν ήθελε να τους ξέρει, δεν ήθελε να τους δει.
Λόγω της αναγνωρισιμότητάς σας φαντάζομαι πως συχνά στο δρόμο σας σταματούν και λόγω ιδιότητας κιόλας σας ρωτάνε διάφορα. Έχετε κάποιο ευτράπελο να μας διηγηθείτε;
Μου έχουν τύχει πάρα πολύ αστεία πράγματα! Σήμερα ας πούμε ο οδηγός ταξί μου λέει “Μα είστε εσείς;!”, λέω “Εξαρτάται τι εννοείτε με το εσείς”. Μου απαντά “Πόσο σας θαυμάζω και πόσο μου αρέσετε, πόσο καταπληκτικά γράφετε, κα Ακρίτα”! (γέλια). Αυτό με την Έλενα Ακρίτα μου έχει συμβεί αρκετές φορές. Την εποχή του Πιο αδύναμου κρίκου ήμουν σε ένα εστιατόριο στη Ρόδο με το γιο μου και έρχεται το γκαρσόν και μου λέει “Αυτά είναι κερασμένα από εμάς, σας βλέπω κα Ακρίτα μου” κι αφού ευχαρίστησα το γκαρσόν για τα λόγια που είπε για την Ακρίτα μου απάντησε “Ε, τι να κάνουμε αλλάζετε άντρες και μαλλιά δε φταίμε εμείς”! Ο πολύς κόσμος κυρίως από τη φωνή καταλαβαίνει ποια είμαι. Σήμερα ένας κύριος μου είπε “Μην ξαναβγείτε στην τηλεόραση, γιατί εκεί φαίνεστε μεγάλη και πολύ χοντρή, εσείς είστε μικρή και αδύνατη”. Αυτό το χάρηκα. Άλλοι που με έχουν δει από κοντά έχουν εκπλαγεί προς το κακό με το ύψος μου.
Είστε μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Τώρα αναλάβατε τη διεύθυνση του Polis Hammam!
Ανέλαβα πρόσφατα τη διεύθυνσή του και είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Μας τιμά ως Αθήνα ότι το Polis Hammam βραβεύτηκε από το Luxury Travel Guide και απ’ το TripAdvisor ως το καλύτερο hammam της Ευρώπης. Υπάρχουν επαγγελματίες που επενδύουν στην Ελλάδα και αξίζει όποιος θέλει να νιώσει την ιεροτελεστία, τη θεραπευτική που έχει να κάνει με το νερό, την ευεξία και το μασάζ, είναι ένας μοναδικός χώρος. Εδώ υπάρχουν θεραπευτές που είναι εξειδικευμένοι στο να καταλαβαίνουν τι ανάγκη έχει το κάθε σώμα έτσι ώστε με μαλάξεις να μπορούν να χαρίζουν στον άνθρωπο την ευεξία που του χρειάζεται. Συνδυάζουμε την ευεξία του σώματος, τον καθαρισμό της σκέψης και τη χαλάρωση του πνεύματος. Είδες που μπήκες και μου λες “Τι ωραία, πόσο πολύ χαλαρώνει εδώ κάποιος”! Είναι μια όαση ευεξίας και χαλάρωσης στο κέντρο της Αθήνας!
Επιστρέψατε στη συγγραφή! Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Ναι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Δυάς”. Είναι ένας οδηγός επιβίωσης και ο τίτλος είναι “Και τώρα τι κάνουμε;”. Κάθισα και σκέφτηκα ότι όλες τις ιστορίες που έχω μοιραστεί με ανθρώπους ήθελα να τις γράψω, γιατί χρειαζόμαστε ένα φύλλο πορείας για διαχείριση της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι μες στην κρίση πάθαμε ακρωτηριασμούς. Γράφω για το πως να διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας στην κρίση, πως να διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μας στην κρίση, γιατί κατέρρευσαν οι σχέσεις στην κρίση, τι να κάνεις με το σύντροφο, πως διαχειριζόμαστε τις ενοχές και ποιοι είναι οι πολύτιμοι άλλοι στη ζωή μας και τι κάνεις με τις απώλειες; Αυτό που θέλω να πάρει ο αναγνώστης από αυτό το βιβλίο είναι η αφορμή του να δει πραγματικά που υπάρχει η λοίμωξη στον οργανισμό του, γιατί μια λοίμωξη δεν περνάει μόνο με φάρμακα θέλει θεραπεία.
Αυτά τα έχετε γράψει μέσα από δικά σας βιώματα;
Από βιώματα, από ρεπορτάζ, από συναντήσεις, από αφορμές που μου έδωσε ένας φίλος μου παπάς που έγινε ιεραπόστολος. Το βιβλίο αυτό είναι ένα σφηνάκι αισιοδοξίας για όποιον το διαβάσει.
Όπως γράφετε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου έχετε περάσει τα πάντα. Τι από αυτά έγραψε περισσότερο μέσα σας;
Η γέννηση του γιου μου. Το σημαντικότερο γεγονός στη ζωή μου ήταν η στιγμή που πήρα τον Αλέξη αγκαλιά, η στιγμή της απόλυτης ευτυχίας!
Ετοιμάζετε και δεύτερο βιβλίο από τις ίδιες εκδόσεις αν δεν απατώμαι;
Βεβαίως! Δε θέλω να σου πω όμως ακόμη, γιατί είναι νωρίς. Ας μείνουμε στο “Και τώρα τι κάνουμε;”.
Είστε απρόβλεπτη και πολυσχιδής. Τι νέο να περιμένουμε από εσάς; Ενδεχομένως επιστροφή στην τηλεόραση;
Αυτή τη στιγμή γράφω χρονογραφήματα στο crashonline στη στήλη Με τα μάτια της Νανάς, στο medicalland όπου γράφω για ιστορίες που αφορούν ανθρώπους που πάσχουν και δίνω την αισιόδοξη πλευρά, γιατί σε κάθε τι που βλέπουμε αρνητικό κρύβονται πολλά θετικά και έχω τη διεύθυνση του Polis Hammam που αναφέραμε πριν που είναι απαιτητικό.
