Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Λίγες μέρες μετά την συμπλήρωση του Μηχανογραφικού της δελτίου, μία εκ των μαθητών που συμμετείχαν φέτος στις Πανελλαδικές εξετάσεις, η Χριστίνα, μιλάει στο Label News και μοιράζεται όλες τις ανησυχίες ενός σύγχρονου νέου που θέλει να σπουδάσει, τις βάσεις για τις σχολές που έχει επιλέξει, αλλά και για όσα σκέφτεται για το μέλλον της γενιάς της.
Πανελλαδικές εξετάσεις 2017. Είσαι μία εκ των συμμετεχόντων που μόλις συμπλήρωσε το μηχανογραφικό της δελτίο. Μίλησέ μας για αυτό
“Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω καν γιατί το έκανα. Τα θέματα μπορεί να είπαν ότι ήταν βατά, αλλά κανείς δεν έγραψα όσα ζητούσαν. Όπως λέμε με κάποιους φίλους μου, ήταν η χρονιά της υποσημείωσης. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση ουσία στις υποσημειώσεις. Προσωπικά έβγαλα ελάχιστα μόρια και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να περάσω εκεί που ήθελα.”
Τί εννοείς ότι ήταν η χρονιά της υποσημείωσης;
“Υπήρχαν ερωτήσεις που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχαν οι απαντήσεις στο βιβλίο. Είμαι μία μαθήτρια του 20 και μπορώ να πω με κάθε σιγουριά πως ξέρω και την κάθε γραμμή των κεφαλαίων. Αλλά δεν μπορείς να ζητάς από έναν μαθητή Λυκείου να γνωρίζεις τις υποσημειώσεις και τις μικρές πληροφορίες που δίνει το σχολικό βιβλίο σε ένα μάθημα που ίσως και να μην το διδαχθεί ποτέ στην σχολή του. Φέτος όλες οι ερωτήσεις, ειδικά στην ιστορία, είχαν να κάνουν με υποσημειώσεις του βιβλίου που ακόμη και στο φροντιστήριο ήταν σίγουροι πως αποκλείεται να ζητήσει κάποιος κάτι τόσο τραγικό.”
Και να λοιπόν που το ζήτησαν. Θεωρείς, με τα μόρια που έχεις στο ενεργητικό σου, ότι θα περάσεις στην σχολή που θέλεις;
“Δεν πρόκειται να περάσω στη σχολή που θέλω. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μόλις είδα τα μόρια που έβγαλα, ήξερα ότι θα περάσω κάπου πάρα πολύ μακριά. Σε μία σχολή που ίσως είναι και λίγο ξεχασμένη από το εκπαιδευτικό σύστημα του κράτους και σίγουρα θα με κάνει να έχω πάρα πολλά έξοδα για να μείνω εκεί. Μόλις είδα τα μόρια που έβγαλα στις Πανελλαδικές αγχώθηκα. Δεν αγχώθηκα όμως για το πού θα πάω να σπουδάσω, αλλά το πώς θα με σπουδάσουν οι δικοί μου.”
Θεωρείς ότι θα είναι δύσκολο από την μεριά της οικογένειάς σου να πας εκεί που μπορείς να περάσεις;
“Όπως σου είπα, είμαι σίγουροι πως με τα μόρια που έχω στην διάθεσή μου, έχω περάσει κάπου αρκετά μακριά, με αποτέλεσμα να πρέπει να είμαι σε μία τεράστια χιλιομετρική απόσταση από τους δικούς μου. Αυτό αυτομάτως μας φέρνει σε μία δύσκολη οικονομική θέση. Περισσότερο από την υπάρχουσα που ζούμε ήδη. Αν εγώ ας πούμε μένω στην Αθήνα και πρέπει να πάω σε μία πόλη πολύ μακριά από την Αττική, οι γονείς μου θα πρέπει να μου βρουν σπίτι, να πληρώνουν το ενοίκιο και τους λογαριασμούς και τα δικά μου έξοδα, μέχρι να μπορέσω να μπω σε έναν ρυθμό και να συνδυάσω την σχολή με μία δουλειά για να βγάζω τουλάχιστον τις προσωπικές μου ανάγκες.”
Με τους δικούς σου το έχεις συζητήσει αυτό; Τί σου λένε εκείνοι;
“Οι δικοί μου φυσικά και αγχώθηκαν πολύ. Πρώτα από όλα στενοχωρήθηκαν διότι ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό που ήθελα είναι ένα άπιαστο όνειρο πια, οπότε δύσκολο το να πάρουμε μία νότα χαράς. Από την άλλη όμως, ήδη δυσκολευόμαστε σαν οικογένεια να τα βγάλουμε πέρα εδώ. Πόσο μάλλον να προστεθεί και ένα δεύτερο σπίτι με την δική του λίστα εξόδων στην οικονομική μας ζωή. Οι ίδιοι μου είπαν να μην κάνω καν το βιογραφικό μου. Θεώρησαν πως είναι καλύτερο τα λεφτά που θα δώσουν για να με σπουδάσουν κάποια χρόνια εκτός Αθηνών, να τα δώσουν σε μία άλλη σχολή εδώ στην Αθήνα, ας πούμε κομμωτικής, για να μάθω μία τέχνη για να μπορέσω να μπω και γω σε μία δουλειά πιο γρήγορα.”
Εσύ τί τους απάντησες σε αυτό;
“Τίποτα φυσικά. Έκανα το μηχανογραφικό μου χωρίς καν να το ξέρουν και τους το παρουσίασα την ημέρα που το κατέθεσα. Δεν μπορούν να με αποτρέψουν από το να ελπίζω πως έστω και μία μικρή σχολή στην Αθήνα θα μπορέσει να με δεχθεί και εμένα. Ήδη όμως προσεγγίζω και μία περιοχή εκτός Αθηνών που έχω βάλει ψηλά σε προτεραιότητα, οπότε κοιτάω ήδη τις προτεραιότητες εργασίας εκεί, για να είμαι προετοιμασμένη όταν θα πάω.”
Τα όνειρά σου για το μέλλον;
“Ποιά όνειρά; Άλλο ήθελα να σπουδάσω, άλλο θα με υποχρεώσει το σύστημα με τις βάσεις που δημιουργεί κάθε χρόνο και άλλη δουλειά θα κάνω μέχρι να τελειώσω την σχολή μου. Αν αυτό έχει κάποιος νέος για όνειρο στην ζωή του, τότε το κράτος τον έκανε ευτυχισμένο. Αν όχι, τότε η γενιά μου σίγουρα γεννάει σερβιτόρους, ανέργους και δυστυχισμένους νέους.”
