Σε μια κοινωνία που τα πάντα φαίνονται και είναι κωδικοποιημένα, τυποποιημένα, σε μια κοινωνία που τα στερεότυπα κυριαρχούν υπάρχει κάτι που σπάει την μονοτονία. Πάντα υπάρχει αυτό το κάτι. Μια αυθόρμητη αντίδραση, ένα χαμόγελο ή και ένα πιο δυνατό γέλιο μπορεί να σε παρασύρει στο ρυθμό του.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεχνούν πως η ζωή είναι ωραία ακόμη κι όταν σε παραμελεί και σου βάζει εμπόδια. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που ακόμη και όταν πονούν θα ψάξουν να βρουν την θετική πλευρά των πραγμάτων και δεν θα αφήσουν τα προβλήματα τους να σβήσουν το χαμόγελο από τα χείλη τους.
Αυτό το χαμόγελο που πολλές φορές παρεξηγείται. Αλήθεια, τι κάνουν και δεν κλείνονται στον εαυτό τους; Δεν έχουν επαφή με την σκληρή πραγματικότητα; Μήπως τα προβλήματα τους είναι απλώς προβληματισμοί;
Κι όμως τα φαινόμενα απατούν. Όσο δυνατό είναι το γέλιο τους άλλο τόσο μεγάλος είναι και ο πόνος τους γιατί πολύ απλά όπως βιώνουν την χαρά έτσι αντίστοιχα θα βιώσουν και την λύπη. Είναι άνθρωποι.
Δεν φοβούνται να αισθανθούν, να εκφραστούν, να τσαλακωθούν, να ζήσουν. Το παρελθόν είναι ο καλύτερος φίλος τους, ο δάσκαλος που τους έδειξε πως να εκτιμούν τις μικρές χαρές της ζωής, πώς να μαθαίνουν από τις λύπες και κυρίως πώς να σέβονται τον εαυτό τους.
Το σημαντικότερο είναι όμως πως για να εκτιμήσεις πραγματικά το γέλιο πρέπει να γνωρίσεις καλά τι σου έχει κλέψει το δάκρυ. Να έρθεις αντιμέτωπος με τους φόβους και τις ανασφάλειες σου. Μόνο τότε θα πολεμήσεις με τον μεγαλύτερο εχθρό σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, και δεν θα τον αφήσεις να σε καταστρέψει.
Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα δεις κάποιον να γελάει δυνατά μην τον παρεξηγήσεις και άφησε τον να σε παρασύρει. Θυμίσου πως η ζωή δεν του χαρίστηκε, πως πάλεψε χτύπησε, λερώθηκε με δάκρυα αλλά κατάφερε να σταθεί γερά στα πόδια του και τώρα είναι μπροστά σου χαμογελώντας. Εξάλλου, αυτό είναι ζωή κι αν ήταν εύκολο το ταξίδι δεν θα είχε αξία.