Η δύναμη της τηλεόρασης είναι γνωστή, δύσκολα όμως κατανοητή. Από μια νέα τεχνολογική εφεύρεση, έγινε μια καθημερινή συνήθεια για να φτάσει πλέον να αποτελεί το κορυφαίο μέσο, συνυφασμένο με την ιδέα πάντα της επιτυχίας, της αναγνωρισιμότητας, και της επιβεβαίωσης. Έχοντας αυτά υπόψη, θα κατανοούσαμε γιατί πολλοί άνθρωποι επιζητούν μια θέση σε αυτή.
Ωστόσο η τηλεόραση δε μπορεί να τους χωρέσει όλους, τουλάχιστον όχι χωρίς να το κάνει πιο οργανωμένα. Ποιος είναι ο ευκολότερος δρόμος που θα οδηγήσει κάποιον στη τηλεόραση; Φυσικά, τα talent shows.
Εδώ και μια δεκαπενταετία το κοινό έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον 10 διαφορετικά talent shows επικεντρωμένα στη μουσική. Για τη τηλεόραση αυτό σημαίνει σίγουρα κέρδος, για τους συμμετέχοντες όμως…;
Τι κερδίζουν οι διαγωνιζόμενοι; Με μια πρώτη ματιά προβάλλονται σε ένα ευρύ κοινό μέσω ενός μέσου- ‘εγγυητή’ της δόξας. Τι χάνουν; Μάλλον δεν έχουν τίποτα να χάσουν, γιατί τελικά οι περισσότεροι την επόμενη στιγμή της εμφάνισης τους έχουν ήδη ξεχαστεί.
Ακόμη και οι κατά καιρούς νικητές διαφόρων talent shows βρίσκονται στην αφάνεια, ή ακόμη χειρότερα, έχουν ‘καπελωθεί’ από άλλους συν- διαγωνιζόμενους τους που πίστεψαν τότε πως είχαν εκτοπίσει. Είναι λογικό πως δεν γίνεται όλοι να γίνουν διάσημα αστέρια της μουσικής. Το μουσικό στερέωμα δεν είναι δυνατόν να τους αφομοιώσει όλους.
Στο παιχνίδι δεν παίζουν όμως μόνο οι διαγωνιζόμενοι, αλλά και οι κριτές. Για την ακρίβεια οι τελευταίοι είναι οι ίδιοι που έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο.
Αν σκεφτούμε την δημοσιότητα και όλα τα συναφή ‘δώρα’ που προσφέρει η προβολή μέσω την τηλεόρασης, ως κάτι που μπορεί να μοιραστεί στα δυο, τότε οι κριτικές επιτροπές του κάθε παιχνιδιού θα έπαιρναν το μεγαλύτερο μερίδιο σε βάρος των διαγωνιζομένων.
Μήπως, τελικά, καριέρα μέσα από αυτά τα talent shows κάνουν μόνο οι κριτές; Εξάλλου δεν χάνουν ευκαιρία μέσα από τα show να υπενθυμίσουν στο κοινό τις φωνητικές τους ικανότητες με διάφορα live(?)επί σκηνής.
Σε κάποιες περιπτώσεις πρόκειται για καλλιτέχνες που η καριέρα τους έχει πιάσει ένα στάσιμο αν όχι καθοδικό σημείο και η συμμετοχή τους σε μια τέτοια ψυχαγωγική εκπομπή μοιάζει με πιθανή σωτήρια λύση.
Παρομοίως και καλλιτέχνες γνωστοί σε περιορισμένο κοινό βρίσκουν μέσω της τοποθέτησής τους σε μια κριτική επιτροπή μια καλή ευκαιρία να διευρύνουν τους θαυμαστές τους, ακόμη και να ενισχύσουν το κύρος τους.
Εφόσον βρίσκονται σε μια τέτοια θέση ανάγονται σε άξιους να κρίνουν. Η θέση τους αυτή όμως τους ορίζει επίσης να βοηθάνε, να καθοδηγούν και να ‘προπονούν’ τους διαγωνιζόμενους που τους εμπιστεύονται. Αυτός είναι θεωρητικά ο πρωταρχικός τους ρόλος, που όμως αποτελεσματικά φαίνεται πως βάζουν σε δεύτερη μοίρα.