Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Ρεπορτάζ: Άκης Τσακίρης
Μάνα, μητέρα, μαμά, μανούλα, mother, mama. Ή αλλιώς η σύγχρονη wonder woman που γνωρίζει η ελληνική δύσκολη και γεμάτη προκλήσεις καθημερινότητα της Αθήνας. Πώς τα καταφέρνει μία ανύπαντρη μητέρα στην δύσκολη καθημερινότητα της Αθήνας του 2017; Μία απορία που σίγουρα θέλαμε να της δώσουμε μία απάντηση που θα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και όχι απλά να γράψουμε την λέξη “δύσκολα” και να παρουσιάσουμε ένα απλό άρθρο γνώμης.
Το να μεγαλώνει μια γυναίκα μόνη το παιδί της, συμβαίνει συχνά. Δεν ξέρω αν ο προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μητέρα. Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως σίγουρα για να μεγαλώσει ένα παιδί, χρειάζεται και τους δύο γονείς. Ο ρόλος της μητέρας συνεχίζει να είναι σπουδαιότερος, αλλά η παρουσία του πατέρα και συζύγου, μπορεί να τη διευκολύνει σε πολλά πράγματα. Πρακτικά, αλλά και ιδεολογικά.
Παρόλο που οι μαμάδες οι οποίες έχουν την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών τους είναι πάρα πολλές, σπάνια συζητάμε για το πόσο διαφορετικό είναι να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί. Ίσως γιατί είναι κάτι το οποίο οι κοινωνία μας δεν μπορεί να το προσαρμόσει στα άμεσα πιστεύω της. Ίσως γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που η θέση του πατέρα στην οικογένεια, είναι κάτι παραπάνω από σημαντική. Ένα όμως είναι το μόνο σίγουρο. Η ανύπαντρη μητέρα του σήμερα, είναι μία wonder woman και μία από εκείνες αποκαλύπτεται στο labelnews.gr.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν την Άννα. Η Άννα είναι 35 ετών και ζει μόνιμα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Κυψέλη.
Πώς γνωρίστηκες με τον πρώην σύζυγό σου;
“Γνωριστήκαμε στην Χίο, όταν είχα πάει να δουλέψω σε μία ξενοδοχειακή μονάδα ένα καλοκαίρι. Ήμουν τότε 24 και εκείνος 26. Γνωριστήκαμε και όλο το καλοκαίρι δεν χωρίσαμε ποτέ. Τον χειμώνα τα δρομολόγια δεν σταματούσαν. Λίγο αργότερα ήρθε η εγκυμοσύνη.”
Όταν έμαθες ότι ήσουν έγκυος πώς αντέδρασε;
“Ήταν φυσικό να μου ζητήσει να μείνω μόνιμα εκεί. Όλη του η ζωή ήταν εκεί. Εγώ πηγαινοερχόμουν με εποχιακές δουλειές. Και έτσι έγινε. Αποφασίσαμε να το κρατήσουμε. Έμεινα έγκυος και εκεί είναι μικρή η κοινωνία. Το να αναγνωρίσει απλώς το παιδί, ήταν μεγάλο σοκ για το νησί.”
Πιστεύεις ότι αυτό ήταν που έφταιξε και χωρίσατε;
“Από την αρχή ήταν όλα λάθος, παρόλο που αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον απίστευτα. Δεν είχαμε όμως τον χρόνο που ίσως χρειάζεται ένα ζευγάρι για να δει αν μπορεί να λειτουργήσει σαν μία μονάδα. Λίγο αργότερα ήρθε και το παιδί. Εγώ ήμουν σε έναν τόπο που ακόμη δεν είχα γνωρίσει καλά, αλλά έπρεπε να μείνω εκεί για να είμαι κοντά του. Δυσκολευτήκαμε και οι δύο.”
Θεωρείς ότι δεν ήταν κανένας από τους δυο σας έτοιμος;
“Δεν ήταν κανείς προετοιμασμένος. Ούτε πρακτικά, αλλά ούτε και θεωρητικά. Όταν το καταλάβαμε, αποφασίσαμε πως για τον γιο μας θα ήταν σίγουρα καλύτερο να τραβήξει ο καθένας τον δικό του δρόμο. Ένα παιδί εκτός από το να έχει και τους δύο γονείς, θέλει να τους βλέπει και χαρούμενους. Εμείς δεν το καταφέραμε αυτό.”
Και πάμε στο σήμερα. Μετά από περίπου 10 χρόνια, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;
“Στην αρχή ο μικρός είχε την στενοχώρια του, μιας και ήξερε πως κάτι διαφορετικό συνέβαινε στο σπίτι. Είχε μόνο την μαμά του, η οποία δούλευε κάθε ημέρα όταν εκείνος πήγαινε σχολείο. Τώρα το βλέπει σαν παιχνίδι, με αποτέλεσμα όταν φτάνει ο καιρός να είναι έτοιμος για ταξίδια με το πλοίο να τρέχει να δει τον παππού και την γιαγιά στο νησί.”
Το κράτος δεν έχει κάποια πλευρά που να μας υποστηρίζει ως ανύπαντρες μητέρες. Πραγματικά ένα μικρό βοήθημα οικονομικό ή μία ελάφρυνση φόρου θα μπορούσε να μας την χαρίσει
Με τον πατέρα του πώς τα πηγαίνει;
“Πολύ καλά! Έχουν καθημερινή επικοινωνία. Με όλα αυτά που μπορεί να φέρει σε μία παιδική ψυχή ο χωρισμός των γονιών, μπορεί να φέρει και το καλό που το παιδί γίνεται πιο ώριμο. Συζητάει σαν ενήλικας πια και έχει τα μυαλά του μέσα στο κεφάλι, όπως λένε. Ίσως αυτό του γυρίσει boomerang στο μέλλον, μιας και αναγκάστηκε να ωριμάσει από νωρίς, αλλά ευτυχώς η παιδικότητα που πηγάζει από μέσα του δεν τον αφήνει να το χάσει.”
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως ίσως έχασες τα όνειρά σου από την στιγμή που έμεινες έγκυος και μετά;
“Σίγουρα έχασα πολλά. Είχα άλλα όνειρα για μένα. Αν δεν έμενα έγκυος, ίσως στο ξενοδοχείο που βρισκόμασταν στη Χίο να είχα μία πολύ πιο μόνιμη θέση, με περισσότερα χρήματα. Και με την επιστροφή μου στην Αθήνα, μαζί με τον μικρό, δεν άλλαξαν και πολλά. Αν εξαιρέσεις τα πρώτα χρόνια που έπρεπε να το μεγαλώσω μαζί με την βοήθεια της μητέρας μου – μιας και έχω χάσει τον πατέρα μου από πολύ μικρή – μπόρεσα να εξασφαλίσω τώρα μία αρκετά καλή δουλειά για να μπορέσει να έχει όλα όσα χρειάζεται ο γιος μου.”
Η ζωή που είχε πριν την εγκυμοσύνη όμως σου λείπει;
“Φυσικά και έχασα πολλά πράγματα από το παρελθόν. Αλλά τα συναισθήματα που σου δίνει η μητρότητα, υπερτερούν συνεχώς. Μπορεί να είμαι όλη μέρα πίσω από ένα γραφείο μίας γνωστής ξενοδοχειακής μονάδας, μπορεί να βλέπω πια ελάχιστα τον γιο μου μιας και δουλεύω 6 ημέρες την εβδομάδα, αλλά κάνω πράγματα που δίνει καλό και στους δυο μας. Δεν θα άλλαζα όμως πολλά στην ζωή που κάνω τώρα. Για το μόνο πράγμα που δεν θα μετανιώνω μέχρι το τέλος της ζωής μου θα είναι για την στιγμή που που αποφάσισα να κρατήσω το παιδί.”
Το να βλέπει ένα παιδί τους γονείς του να συζητούν για χρήματα με την μία πλευρά να απαιτεί και με την άλλη να αρνείται ή να “κάνει παζάρια” είναι ότι χειρότερο
Θα ήθελες να είχες περισσότερο χρόνο μαζί του ε;
“Ποιά μάνα δεν θα ήθελε να βλέπει περισσότερο το παιδί της; Η οικονομική μας κατάσταση όμως είναι δύσκολη και πρέπει συνεχώς να δουλεύω. Τις Κυριακές καθαρίζω κάποια σπίτια για να συμπληρώσω το εισόδημά μας. Το κράτος δεν έχει κάποια πλευρά που να μας υποστηρίζει ως ανύπαντρες μητέρες. Πραγματικά ένα μικρό βοήθημα οικονομικό ή μία ελάφρυνση φόρου θα μπορούσε να μας την χαρίσει.”
Ο πατέρας του παιδιού δεν θα μπορούσε να βοηθήσει και εκείνος οικονομικά;
“Δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Έχε αναγνωρίσει το παιδί, αλλά αν δεν υπάρχει αίτηση διαζυγίου δεν μπορώ να απαιτήσω διατροφή και δεν θα το έκανα ποτέ μιας και δεν θα ήθελα να προσφέρω κάτι τέτοιο στο παιδί μου. Το να βλέπει ένα παιδί τους γονείς του να συζητούν για χρήματα με την μία πλευρά να απαιτεί και με την άλλη να αρνείται ή να “κάνει παζάρια” είναι ότι χειρότερο. Εξάλλου, όποτε βρίσκεται στο νησί ο μικρός, συμμετέχει οικονομικά ο πατέρας του. Όταν επιστρέφει όμως στην Αθήνα, είμαι μόνο εγώ. Όσο και αν εκείνος είναι ο πατέρας. Εδώ, στην καθημερινότητά του, είμαι μόνο εγώ.”
Τώρα κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δίπλα μου είναι ο μικρός. Ίσως αυτός να είναι και ο άντρας της ζωής μου
Ως ανύπαντρη μητέρα πόσο εύκολο είναι να βρεις έναν σύντροφο; Το έχεις σκεφτεί αρχικά;
“Δεν νομίζω πως αυτή την στιγμή θα με γέμιζε κάτι περισσότερο από το ίδιο μου το παιδί. Ξέρεις, όταν μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί, το βλέμμα και το χαμόγελό του είναι αυτό που μπορεί να σου χαρίσει όσα σου χαρίζει ένας έρωτας ή απλά ένος ερωτικός σύντροφος. Και πολλές φορές και παραπάνω. Ίσως η ύπαρξη του παιδιού με έχει κάνει πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Ίσως και όχι. Μπορεί αργότερα να θέλω να έχω έναν σύντροφο. Τώρα κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δίπλα μου είναι ο μικρός. Ίσως αυτός να είναι και ο άντρας της ζωής μου.”
