Label News Ειδήσεις με προσωπικότητα
Συνέντευξη: Γιώργος Μαντάς
Φωτογραφίες: Βασίλης Ζάκκας
Με ένα πλατύ χαμόγελο προσπαθεί να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία στη ζωή του και να βλέπει την κάθε μέρα με μια αισιόδοξη ματιά. Ο λόγος για τον Αλέξανδρο Πέρρο που το χιούμορ του, η ειλικρίνεια του και η αγάπη του για την δουλειά του είναι σίγουρα τρία στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν απόλυτα. Φέτος τον απολαμβάνουμε τόσο στην τηλεόραση στην σειρά του ANT1 «Συμμαθητές» όσο και στο θέατρο.
Με διαλύουν μέσα μου οι παραστάσεις που δεν έχουν να πούνε τίποτα στον κόσμο
12 ένορκοι λοιπόν για 3η χρονιά. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;
Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων φίλε. Νομίζω ότι το πρώτο από όλα είναι η συγκυρίες. Δηλαδή οι 12 ένορκοι πριν από 3 χρόνια ήρθαν στο θεατρικό κοινό και ήρθε από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και ήταν μια κλασσική παράσταση. Δηλαδή άλλη εποχή, με ρούχα εποχής, σκηνικά εποχής, φωτισμοί που βοηθάνε σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα και υποκριτικές ερμηνείες οι οποίες βασίζονται σε ένα γενικό πλαίσιο, σε μια αλήθεια. Άρα δεν έχει να κοροϊδέψει η παράσταση αυτή τον θεατή. Δεν έχει να του πει ούτε εξυπνακίστικα πράγματα, ούτε μοντέρνα, ούτε μεταμοντέρνα ούτε τίποτα άλλο. Είναι η υπόθεση, η απόλυτη ουσία, η εποχή και είμαστε εκεί 100% για να δώσουμε στον θεατή κάτι ξεκάθαρο το οποίο θα τον οδηγήσει σε δικούς του δρόμους, σε δικούς του προβληματισμούς. Πιστεύω πως το τεράστιο πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα είναι τα τελευταία χρόνια είναι ότι ανεβαίνουν παραστάσεις οι οποίες ούτε που ξέρουνε τι θέλουνε να πούνε. Ούτε που ξέρουνε γιατί κάνουνε το ένα, γιατί κάνουνε το άλλο. Αυτό το φλου πράγμα που δεν δικαιολογείται από κανέναν και από τίποτα εμένα με διαλύει μέσα μου.
At home at the zoo. Ένα νέο εγχείρημα. Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση αυτή.
Τι υπέροχο έργο είναι αυτό!!! Ξέρουμε το zoo story, την ιστορία ζωολογικού κήπου που έγραψε ο Άλμπι γύρω στο 1958 ήταν το πρώτο έργο του. Το οποίο μάλιστα ήταν από τα πρώτα έργα της εποχής που σιγά σιγά αρχίζουνε και ενημερώνουν το κοινό για το σουρεάλ, για όλο αυτό το οποίο δεν υπάρχει. Ή μάλλον τον συνδυασμό. Είναι ένα έργο τα οποίο το πήρε μετά από τόσα χρόνια ο Άλμπι και το ξαναέγραψε ακριβώς γιατί ήθελε να το ολοκληρώσει. Το πρώτο κομμάτι το zoo story είχε να κάνει με δυο άντρες, έναν νεαρό και έναν μεσήλικα. Σε αυτόν το κείμενο μιλάει κατά 80 – 85% κειμένου ο νεαρός (Ο Τζέρυ). Οπότε εμείς είτε φανταζόμασταν είτε προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον μεσήλικα μέσα από τον νεαρό, μέσα από αυτά τα οποία έλεγε. Θεώρησε ο Άλμπι κάποια στιγμή ότι χρωστούσε στον μεσήλικα (Στον Πήτερ) να τον ανθίσει λίγο, να μπορέσουμε λίγο να τον γνωρίσουμε. Και μπήκε σε μια διαδικασία να ξαναγράψει αυτό το έργο, πρόσθεσε ένα μονόπρακτο που αρχικά λεγόταν home life, πρόσθεσε την γυναίκα του Πήτερ και τον Πήτερ, τους τοποθέτησε στο σπίτι και έχουνε μια κουβέντα με θέμα την απομόνωση και την έλλειψη επικοινωνίας. Στο πρώτο κομμάτι στο home life που πια ο ίδιος ο Άλμπι απαίτησε να ανεβαίνει το έργο έτσι, δηλαδή το zoo story και το home life μαζί, ο τίτλος έγινε At home at the zoo.
Πολλοί ηθοποιοί όταν η ερμηνεία δεν πείθει, ψάχνουν άλλους τρόπους να τους θυμούνται
Φέτος αποτέλεσες την έκπληξη με την συμμετοχή σου στους “Συμμαθητές”. Πώς έγινε η πρόταση;
Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης Θωμόπουλος και μου είπε «Θέλω να συναντηθούμε κάποια στιγμή, σε σκέφτομαι για έναν ρόλο στους Συμμαθητές». «Εννοείται, με μεγάλη μου χαρά» του λέω εγώ. Τον Βασίλη Θωμόπουλο δεν τον ήξερα προσωπικά αλλά για κάποιον λόγο οι δουλειές του μ’ αρέσανε πολύ και έλεγα ότι «Α αυτός δεν πάει καλά. Μ’ αρέσει που δεν πάει καλά. Νιώθω ότι έχω να πάρω πράγματα από αυτό τον άνθρωπο». Και έτσι έκατσε κάποια στιγμή ξαφνικά να με πάρει τηλέφωνο και να μιλήσουμε και πήγα από τα στούντιο της Finos Film. Δοκίμασα δυο ρόλους τον ρόλο του Αλέξανδρου Ρεμούνδου που κάνω και τον ρόλο του Νικόλα Hashtag. Δοκίμασα και τους δυο ρόλους, μου είπε «Οκ μου κάνεις και στους δυο, θα δω και άλλους ηθοποιούς και θα μιλήσουμε». Μετά από ένα χρονικό διάστημα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι θα ήθελε να με ξαναδεί και να κάνουμε μια πρόβα με τον Ρένο Ρώτα και την Πηνελόπη Πλάκα. Μετά από λίγο καιρό με ειδοποίησαν ότι θα συμμετέχω στους Συμμαθητές. Δεν μου είπανε ρόλο. Δεν το είχα ρωτήσει και εγώ, διακριτικό παιδί (γέλια). Κάποια στιγμή με παίρνουν τηλέφωνο για να δούμε το θέμα με τα ρούχα και τις σκηνές. Πηγαίνω και δεν ξέρω για ποιον ρόλο. Και κάποια στιγμή παίρνω σενάριο και δεν ξέρω ποιον ρόλο να διαβάσω. Αποδεικνύεται μετά ότι όλο αυτό είναι ένα πείραγμα του Βασίλη Θωμόπουλου επειδή είμαι καινούργιος. Και μου λέει «Έλα εντάξει, τον Αλέξανδρο θα κάνεις». Και ηρέμησα εγώ γιατί η αλήθεια είναι ότι τον προτιμούσα τον Αλέξανδρο από τον Νικόλα σαν ρόλο.
Την ξαφνική δημοσιότητα που σου έχει δώσει η τηλεόραση πώς την διαχειρίζεσαι;
Μέχρι στιγμής νομίζω ότι το διαχειρίζομαι καλά, από την άποψη ότι εντάξει δεν έχει συμβεί και κάτι τρομερό. Δεν σκίζουν τα μπλουζάκια τους για παράδειγμα και φωνάζουνε «Πέρρο» (γέλια). Μπορεί να τύχει να με σταματήσουνε στο δρόμο, να θέλουνε φωτογραφία ή να μου πιάσουν την κουβέντα. Στα social media πολλά μηνύματα, αλλά είναι και κάτι το οποίο είναι λογικό. Και ξέρεις κάτι; Αυτή την σκέψη την έκανα πολύ πρόσφατα. Πάντα έβλεπα τους ηθοποιούς που ήταν στα άκρα. Δηλαδή ή θα ήταν στο ότι δεν ασχολούμαι καθόλου με τους φανς και κάνω την τέχνη μου ή είμαι μόνο με τους φανς, social media και βάρα. Επί της ουσίας αυτό το οποίο μπορεί να προσφέρει η δουλειά που κάνουμε μέσα από την τηλεόραση, επειδή είναι ένα μέσο με το οποίο αναγνωρίζεσαι πολύ πιο γρήγορα σαν πρόσωπο στον κόσμο, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να σε σταματάει ο κόσμος στον δρόμο, να πιάνεις κουβέντα μαζί του, να του αποδεικνύεις ότι δεν έχεις καμία σχέση με αυτό το οποίο έχει στο μυαλό του. Με όλα αυτά που κάνουν οι ηθοποιοί, τα εξυπνακίστικα, τους ντιβισμούς και νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον τίγρη από τα αυτιά. Και ξέρεις γιατί πολλές φορές όλο αυτό το τραβάμε από τα μαλλιά; Γιατί η ερμηνεία δεν πείθει. Αν δεν κάνεις τον θεατή να σε θυμάται από την ερμηνεία σου, θα σε θυμηθεί από άλλα πράγματα. Έλεος. Άνθρωποι είναι και αυτοί όπως όλοι οι άλλοι. Καλό είναι να το έχουν οι ηθοποιοί στο μυαλό τους αυτό.
Πουλάει πολύ το να ασχολούνται με την υποκριτική άτομα εκτός χώρου
Έχουμε δει κατά καιρούς άτομα από άλλους χώρους να ασχολούνται με την υποκριτική. Εσύ από την μεριά σου πώς το βλέπεις;
Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει αυτό το οποίο θέλει να κάνει. Αρκεί να μείνει πιστός και να είναι ξεκάθαρος στον τόπο που του δημιουργήθηκε να ασχοληθεί με αυτό. Καλά κάνουνε γιατί μπορεί να έχουν ταλέντο, οποιοσδήποτε μπορεί να έχει ταλέντο. Αλλά βλέπεις πως και αυτοί οι άνθρωποι κυρίως μπαίνουνε σε ρόλους που δεν είναι και απαιτητικοί. Είναι δηλαδή εύκολοι ρόλοι. Επίσης φίλε μου πουλάει όλο αυτό το πράγμα.
Θεωρείς ότι μια καλή εμφάνιση σου ανοίγει πόρτες στην υποκριτική;
Η εμφάνιση πιστεύω ότι παίζει σημαντικό ρόλο γενικά. Αν ανοίξεις την τηλεόραση και όλα τα περιοδικά σου λένε τι είναι στην μόδα, πώς να ντυθείς, πώς να συμπεριφέρεσαι, πώς να φτιάξεις το σώμα σου, πώς να να να να. Δηλαδή ακόμα και το σώμα το φτιάχνεις για να είσαι ωραίος, όχι λόγω υγείας. Ο ηθοποιός πρέπει να έχει ένα σώμα το οποίο να είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να μεταμορφωθεί. Μπορεί να κάνεις ένα ρόλο που να χρειαστεί να πάρεις κιλά ή που θα πρέπει να αδυνατίσεις. Αυτό είναι το σώμα του ηθοποιού. Είναι ένα εργαλείο το οποίο πλάθεται ανάλογα με αυτό το οποίο έχει αναλάβει να κάνει.
Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις;
Ζιζάνιο, Αεικίνητος, ευαίσθητος, ανήσυχος και…χαζό παιδί χαρά γεμάτο (γέλια).
Με χαροποιεί πολύ το απρόβλεπτο
Τι σε χαροποιεί και τι σε θυμώνει περισσότερο;
Με χαροποιεί το απρόβλεπτο, αυτό το οποίο δεν περιμένεις. Δηλαδή να μιλάμε και ξαφνικά να σου πω κάτι ή να κάνω κάτι που δεν θα περιμένεις και να δω στη μούρη σου για 1-2 δευτερόλεπτα το εγκεφαλικό κύτταρο που καίγεται. Τρελαίνομαι για αυτό το πράγμα. Μου δίνει απίστευτη χαρά. Με θυμώνει πάρα πολύ η γκρίνια. Την γκρίνια δεν την αντέχω. Οπότε καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ δύσκολοι καιροί για μένα (γέλια).
Μπορώ να κάνω παρέα μόνο με ανθρώπους, όχι με ηθοποιούς
Έχεις αποκτήσει φιλίες από τον χώρο;
Έχω κάνει φιλίες από τον χώρο ναι απλώς είναι λίγες. Γενικά δεν τα έχω καλά με τους ηθοποιούς. Εμένα με ενδιαφέρει πάνω από όλα να είμαι άνθρωπος, οπότε μπορώ να κάνω παρέα με ανθρώπους. Δεν μπορώ να κάνω παρέα με ηθοποιούς. Αν ο ηθοποιός διαχωρίζει τον εαυτό του από τον άνθρωπο δεν μπορώ να είμαι μαζί του. Γι’ αυτό και έχω λίγους ανθρώπους ηθοποιούς που είναι δίπλα μου. Αλλά και αυτοί είναι δίπλα μου ακριβώς γιατί βλέπουν το ποτήρι ακριβώς όπως το βλέπω και εγώ. Ούτε μισοάδειο και ούτε μισογεμάτο. Το βλέπουνε βαρύ. Γιατί υπάρχει και αυτό.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στην ζωή σου;
Ο έρωτας είναι πάρα πολύ σημαντικός και είναι παντού. Ο έρωτας είναι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έρωτας είναι με μία κοπέλα, με έναν άνδρα, με τον αδερφό σου, με τον κολλητό σου. Ο έρωτας βρίσκεται παντού. Και πρέπει να βρίσκεται παντού. Και εμείς πρέπει να αναπαράγουμε ή να δημιουργούμε όσο το δυνατόν περισσότερες χαρούμενες ερωτικές στιγμές στην καθημερινότητα μας. Γιατί δεν μιλάμε για ζωή, μιλάμε για επιβίωση. Οπότε πρέπει να βρούμε και εμείς τον τρόπο να υπάρξουμε μέσα σε όλο αυτό. Νομίζω ότι ο έρωτας είναι ένας λόγος να υπάρχεις. Αν δεν σου βγει δεν υπάρχει λόγος. Δηλαδή δεν χρειάζεται και να ζεις.
Άμεσα επαγγελματικά σχέδια;
Θα φύγουμε με τους 12 ενόρκους τον Απρίλιο στην Θεσσαλονίκη. Έχω και μια χοροθεατρική παράσταση με την σχολή της Μαργαρίτας Βαρλάμου που είναι ηθοποιός και χορεύτρια. Θα κάνουμε μαζί μια παράσταση στο Κηποθέατρο Παπάγου κάπου εκεί στις 15-16 Ιουνίου. Και μετά beach boy στην Πρέβεζα (γέλια).
