Μια πόλη είναι πολύ μουντή και συμπυκνωμένη με κτήρια στο μυαλό ενός ανθρώπου, ενώ όταν την περπατάει αυτό που συνειδητοποιεί είναι πως περιτριγυρίζετε από πολύ ψηλές πολυκατοικίες, εταιρίες αλλά και καταστήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που μόλις δούμε ένα πολύ όμορφο αρχιτεκτονικό κτίσμα καθόμαστε και το χαζεύουμε με τις ώρες, αφού δημιουργεί μια άλλη αίσθηση φινέτσας στην πόλη μας.
Σε πολλά σημεία της Αθήνας βρίσκονται μερικά σπίτια από εκείνα που δεν συναντάς καθημερινά μπροστά σου και σε κάνουν να αναπολείς μια εποχή βγαλμένη από παραμύθι. Τα νεοκλασικά σπίτια και κτήρια, που τυχαίνει να συναντήσουμε σε μερικά σημεία της πόλης όπως στο κέντρο, την πλάκα η στα στενά του Κολωνακίου σίγουρα μας κάνουν να τα ζηλεύουμε και να τα φωτογραφίζουμε κάθε φόρα που τα συναντάμε, αλλά και να τα ”δοξάζουμε” κατά κάποιο τρόπο που υπάρχουν και δίνουν μια πιο ευχάριστη καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική νότα στην βάρβαρη πυκνοκατοικημένη πόλη μας.
Θα ήταν καλό να γνωρίζαμε μερικά χαρακτηριστικά κάποιον αρχιτεκτονικών στυλ, αφού μας βοηθάνε στο να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα την ιστορία των κτηρίων που μας εντυπωσιάζουν και μας περιβάλουν, αλλά και την φιλοσοφία πίσω από το πως χτίστηκαν, τις συνήθειες και τις ”μόδες” άλλων εποχών και εν τέλη το γιατί αυτά τα κτίσματα ξεχωρίζουν από την παρέλαση άχρωμων πολυκατοικιών που ορθώνονται γύρω μας.
Πρόκειται για την αναβίωση του κλασσικού αρχαιοελληνικού στυλ κτιρίων, που έφτασε στην Ελλάδα στις αρχές του 19ου αιώνα όταν οι βασιλείς αποφάσισαν να το καταστήσουν το επίσημο αρχιτεκτονικό ρεύμα των δημόσιων κτηρίων της πρωτεύουσας. Ενώ τα κύρια χαρακτηριστικά ενός νεοκλασικού είναι τα κοινά στοιχεία με τους αρχαιοελληνικούς ναούς ο βασικός ”μπούσουλας”. Η συμμετρία είναι ο βασικός άξονας με τον οποίο χτίζονται. Ενώ συνήθως τα συναντάμε μονόχρωμα, με καθαρές επιφάνειες , γραφική διακόσμηση , διακριτικά ανάγλυφα στοιχεία και διακρίνουν μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν μια πόλη να μην ομορφαίνει σε μεγάλο βαθμό όταν κρύβει μέσα της μερικά τέτοια κοσμήματα κτηρίων; και πως είναι δυνατόν να μην αλλάζει την εικόνα της μουντής και άχρωμης πόλης;