Πότε το ενδιαφέρον γίνεται ζήλια και καταλήγει σε καταστροφική παθογένεια για μια σχέση;

Ζήλια. Ένα συναίσθημα, πολλές αιτίες που μπορεί να το προκαλέσουν. Όλοι μας λίγο πολύ το έχουμε βιώσει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σε διάφορες φάσεις της ζωής μας. Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτό το συναίσθημα που όταν ξεπεράσει τα όρια του κοινωνικά αποδεκτού μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές..;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ζήλια μπορεί να διακρίνεται σε τρία είδη –φυσιολογική, νευρωτική, παθολογική- όμως η αιτία που προκαλείται είναι μόνο μια και σαφώς γνωστή σε όλους μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζηλεύουν όταν αισθάνονται ότι ο σύντροφος τους απομακρύνεται με αποτέλεσμα η θέση τους δίπλα σε αυτόν να απειλείται. Μια αντίδραση άκρως φυσιολογική όταν δεν ξεπερνάει τα όρια και αγγίζει συχνά την παράνοια.

Η αλήθεια είναι πως η γραμμή μεταξύ φυσιολογικής και παθολογικής ζήλιας είναι πολύ εύκολο να ξεπεραστεί ακόμη και απέναντι στον πιο αφοσιωμένο σύντροφο. Εξάλλου, η ζήλια τις περισσότερες, αν όχι όλες, φορές πηγάζει από τον τρόπο σκέψης και το αίσθημα της αβεβαιότητας και όχι από την ενδεχομένως προκλητική συμπεριφορά του συντρόφου.

Από αυτήν την οπτική που είναι και η πιο συνηθισμένη το πρόβλημα έγκειται στην ψυχοσύνθεση του ατόμου που ζηλεύει. Πιο συγκεκριμένα, το άτομο που ζηλεύει τις περισσότερες φορές αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στον σύντροφο του με αποτέλεσμα να κυριαρχείται από κάθε είδους αβεβαιότητα, έλλειψη εμπιστοσύνης και σαφώς κτητικότητα. Συναισθήματα τα οποία είναι σαφώς αλληλένδετα μεταξύ τους και μάλιστα σε συνδυασμό εντείνουν το ένα το άλλο.

Ωστόσο, η ζήλια μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται δύσκολο να αντιμετωπιστεί όμως υπάρχουν πολλοί τρόπο για να μετριαστεί έτσι ώστε να φτάσει να αποτελεί ένα υγιές συναίσθημα. Και φυσικά οι τρόποι δεν είναι άλλοι από το να εστιάσουμε στην πηγή του προβλήματος, δηλαδή σε ό,τι την προκαλεί.

Ξεκινώντας από την εμπιστοσύνη καλό θα ήταν να δείχναμε λίγη περισσότερη αρχικά στον ίδιο μας τον εαυτό και έπειτα στον σύντροφο μας. Σίγουρα είναι πολύ εύκολο να πείς οτι δεν εμπιστεύεσαι κανέναν και να προστατέψεις τον εαυτό σου από την πιθανότητα να πληγωθείς. Όμως πόσο σωστό είναι να αποστασιοποιηθείς και να συγκρατήσεις τα συναισθήματα σου με αυτόν τον τρόπο;

Αφού, λοιπόν, γίνει το πρώτο βήμα με την εμπιστοσύνη σίγουρα είναι πολύ εύκολο να γίνει και το επόμενο. Κατανόηση. Το να περιορίζουμε τον προσωπικό χώρο του άλλου με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί πολλές φορές να συμβαίνει ασυναίσθητα όμως το μόνο σίγουρο είναι πως μπορεί «πνίξει» τον άλλον και να τινάξει μια σχέση στον αέρα. Ένα υγιές άτομο έχει τον δικό του κοινωνικό κύκλο, ο οποίος δεν πρέπει να σπάει για κανέναν λόγο.

Άν αυτό συμβεί τα αποτελέσματα θα είναι αρνητικά και για το ίδιο το άτομο και φυσικά για τον περίγυρο του. Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως η κτητικότητα μόνο θετικά αποτελέσματα δεν μπορεί να έχει σε μια σχέση. Γι’ αυτό ,λοιπόν, καλό θα ήταν να αφουγκραζόμαστε τις επιθυμίες του συντρόφου μας, να του προσφέρουμε την επιθυμητή ελευθερία και μ’ αυτόν τον τρόπο να δίνουμε το απαραίτητο οξυγόνο στην σχέση μας.

Κλείνοντας καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η ζήλια είναι ένα υγιές συναίσθημα και πρέπει να υπάρχει σε μια σχέση στα πλαίσια ορίων. Δεν είναι κακό ,λοιπόν, να ζηλεύουμε και πολύ περισσότερο να ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Εξάλλου, μια υγιής δόση ζήλιας πέρα από το γεγονός ότι δείχνει ενδιαφέρον, παράλληλα, εντείνει το συναίσθημα του έρωτα.